รายละเอียด : หลงสวาทจอมมาร

“ฉันอยากกลับห้องฉัน คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” ถามพลางกวาดตามองไปทั่วห้องชุดใหญ่ ที่มีเครื่องเรือนน้อยชิ้น แต่ทุกชิ้นล้วนบ่งบอกถึงรสนิยมสุดหรูของเขาได้เป็นอย่างดี

“ก็พามาอยู่นี่น่ะสิ” เขาบอกง่ายๆ ทำให้หญิงสาวหันขวับ และผลักเขาออกห่าง

“ฉันไม่ใช่อีตัวนะคะ คุณอย่าคิดว่าการที่ได้ฉันไปครั้งหนึ่งแล้วจะทำให้ฉันง่ายขนาดวิ่งตามคุณมาแบบนี้ละก็คุณคิดผิด” บอกเขาตาเขียวปัด ทำให้คนที่ก้มลงมองหล่อนถอนใจยาว

“แล้วคุณจะเอาไง ผมติดใจคุณนะบอกเลย”
คนฟังหน้าแดงแป๊ดทันทีเมื่ออีกฝ่ายกล่าวออกมาตรงๆ

“บ้าสิ”

“ไม่บ้าละ คุณนะโชคดีแค่ไหน ผมไม่เคยพาใครเข้าห้องเหมือนอย่างที่พาคุณมาเลยนะจะบอกให้”

“ไม่เชื่อ” สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ทว่าใจเต้นโครมคราม ทวนคำที่เขาพูดในใจ ไม่อยากเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง บดินทร์เป็นเสือผู้หญิง ใครๆ ก็รู้ มีหรือว่าเขาจะไม่เคยพาใครขึ้นห้อง

“ตามใจ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่คุณต้องอยู่กับผมที่นี่”

“ไม่ ฉันไม่อยู่” หญิงสาวดื้อดึง ผลักเขาออกแล้วถอยหลังหนี ชายหนุ่มกอดอก คิ้วขมวด

“อย่าดื้อนะรุ่ง คุณน่ะ เป็นของผมนะ”
หญิงสาวส่ายหน้า ร้อนผ่าวไปทั้งตัวเมื่ออีกฝ่ายขี้ตู่...

“ไม่ใช่สักหน่อย”

“อย่าเล่นตัวน่า หรืออยากได้เงินสักก้อน ผมคิดจะให้อยู่แล้วน่า สักสองแสนเป็นไง แถมอีกเดือนละสามหมื่นจนกว่าเราจะแยกกัน โอเคไหม?”
รุ่งอรุณอ้าปากค้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างเหลืออด

“ไอ้บ้า!!” บดินทร์ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อถูกด่า “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครฮ้า! คิดว่าดีนักเหรอ ถึงฉันจนกว่าคุณแต่ไม่จำเป็นต้องขายตัวกิน ฉันมีเงิน มีงานมีความรู้”

“งั้นผมไล่คุณออก คุณจะได้ไม่มีเงิน ไม่มีงานถึงจะมีความรู้ก็เหอะ!”

คำตอบที่โต้กลับทันควันทำเอาคนตะโกนใส่หน้าเขาป่าวๆ อ้าปากค้าง ก่อนจะเม้มปากที่สั่นระริกด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น เขาคิดจะบีบหล่อนด้วยวิธีนี้อย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียละ หล่อนไม่ยอมจนตรอกกับผู้ชายห่วยๆ แบบนี้หรอก

เวรกรรมอะไรของหล่อน ในชีวิตถึงมีแต่ผู้ชายเลวๆ ก้าวเข้ามามากกว่าผู้ชายดีๆ แบบนี้