รายละเอียด : เมื่อเกิดใหม่ ก็หย่าไปเลยสิคะ..รออะไร

ฉันไม่ได้รักเขา เขาไม่ได้รักร่างเก่าของฉัน ก็หย่าไปเลยสิคะ...รออะไร

“หลบหน้าฉันทำไม?”
“............”
“ฉันถามว่าหลบฉันทำไม?”
“ฉันไม่ได้หลบ” ดวงตาสวยเงยขึ้นจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
“แล้วที่ฉันเรียกหา ทำไมไม่ไปหา”
“แล้วทำไมฉันต้องไปหา งานฉันก็มี ไม่ได้ว่างแล้วไประรานคนอื่นเหมือนคุณ”
“พูดให้มันดีๆ นะน้ำหนึ่ง” มือหนาไวเท่าคนพูด ภาวิทย์จับข้อมือบางจากนั้นก็รั้งคนตัวเล็กเข้ามาหาตัว
“ก็พูดดีแล้วฟังไม่รู้เรื่องไง” น้ำหนึ่งเถียงขาดใจ อีกทั้งยังพยายามขืนข้อมือจากการเกาะกุม
“เธออย่ามายอกย้อนฉันแบบนี้ ฉันไม่ชอบ” จากมือเดียวที่รั้งข้อมือ ตอนนี้อีกมือโอบกอดอดีตภรรยาไว้แน่น
“ไม่ชอบก็ปล่อย แล้วอย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีก” น้ำหนึ่งสะบัดข้อมือเต็มแรง พร้อมกับเบี่ยงตัวจากอ้อมกอดเหล็กออกมาได้
“หึ...ทำเป็นหวงตัว ทีคืนนั้นไม่เห็นพูดแบบนี้เลย” เมื่อคุกคามด้วยการกระทำไม่สำเร็จ ภาวิทย์เลือกที่จะทำร้ายด้วยวาจา
“หากคืนนั้นฉันรู้ตัว คุณไม่มีทางได้แตะต้องตัวฉันแน่” น้ำหนึ่งชี้นิ้วไปตรงหน้าเจ้าของไนต์คลับอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาคู่สวยดุดันจ้องมองคาดโทษคนที่คุกคามร่างกายของเธอ
ในเมื่อเสียไปแล้ว ยากจะเอาคืน คนอย่างน้ำหนึ่งทำไมต้องเกรงกลัว คนกระทำไม่เห็นจะนึกถึงความผิดชอบชั่วดี แล้วทำไมคนถูกกระทำต้องรู้สึกอะไร
“จะบอกว่าไม่ได้คิดอะไร” ภาวิทย์เลิกคิ้วขึ้นสูง พร้อมกับจ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา
“ใช่..ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น และไม่อยากจำด้วย ถือซะว่าทำทานให้หมามันกิน” คนตัวเล็กใช่ว่าจะกลัวคนตัวโต ดวงตาคู่สวยพร้อมฟาดฟันทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
“น้ำหนึ่ง!!!” ภาวิทย์ตะคอกเสียงดัง เมื่อถูกหยามศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย