รายละเอียด : เมื่อเจ้าเป็นผู้หญิงของ นาคราช "นางมัจจรินทร์"

แม้ไกลห่างสุดหล้า เมื่อถึงกาล เจ้าจักกลับมา ครองคู่กันนิรันดร์
เมื่อเจ้าเป็นผู้หญิงของนาคราช “นางมัจจรินทร์”
เจ้าจะต้องกลับคืนมาหาผู้เป็นสามีของเจ้า ถึงกาละเวลาแล้ว “มัจจรินทร์” เจ้าอยู่แห่งหนตำบลใด ให้เจ้าคืนกลับบ้าน เมืองนาคาใต้บาดาลคือถิ่นเดิม

     มัจจรินทร์สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนดึก แล้วเธอก็ได้พบว่าตัวเธอเองนั้นยืนอยู่ตรงริมฝั่งโขง หญิงสาวหันซ้ายหันขวาด้วยความตกอกตกใจ เธอไม่เข้าใจว่า ตัวเธอเองมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร และแล้วบุรุษผู้งดงามก็ปรากฏขึ้นมาตรงเบื้องหน้าของมัจจรินทร์
“ไม่ต้องกลัวนะมัจจรินทร์ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าดอก เขาเอ่ยออกมาด้วยวาจาที่นุ่มนวล
ร่างกำยำที่นวลผ่องเป็นประกายทองวาววับเลื่อนขยับตัวเข้ามาหามัจจรินทร์อย่างช้า ๆ หญิงสาวจ้องมองไปที่ปลายเท้าของเขา ปลายเท้าของบุรุษผู้นั้นแทบไม่ได้ก้าวเดิน ตัวของเขานั้นลอยมา แล้วก็ไม่หยุดลงตรงหน้าเธอ มัจจรินทร์ตัวชาเย็นวาบไปทั้งหลัง ปลายเท้าของเขาไม่ได้แตะลงกับพื้น
‘ฉันฝันไปอีกแล้วหรือนี่ ผู้ชายคนนี้เป็นผีหรืออย่างไร เขาเป็นใคร หรือเขาเป็นผีพรายผู้เฝ้าแม่น้ำโขง’ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว
“มัจจรินทร์ เธอเข้าใจผิดไปแล้ว” บุรุษผู้นั้นถึงกับยิ้มอ่อนหวานให้กับเธอพร้อมกับช้อนสายตามองหน้า แล้วก็หัวเราะออกมาดังฮึ ๆ
“ข้าไม่ใช่ผีนะ” เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“แล้วท่านเป็นสิ่งใดละคะ ถ้าไม่ใช่ผี”
“มัจจรินทร์ เจ้าจำพี่ไม่ได้จริง ๆ  หรือ...” เขาพูดชื่อของตัวเอง พร้อมกับฝ่ามือของเขาที่ปะลงไปบนไหล่ทั้งสองข้างของมัจจรินทร์ แสงสว่างวาบเข้ามา พร้อมกับร่างกายของทั้งสองได้วับหายไปจากตรงนั้น...