รายละเอียด : กักตัว (ไม่) กักใจ

จากคนที่วัน ๆ ไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน จู่ ๆ ก็มีอันต้องมาติดแหงก ไปไหนไม่ค่อยได้ แต่นั่นกลับเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เธอได้เจอกับ 'เขา' หนุ่มข้างบ้านมาดกวนที่มีปากและหน้าตาเป็นอาวุธ ทว่าปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความหล่อร้ายของเขา มันกลับทำให้ใจหญิงโฉดอย่างเธอหวั่นไหวแล้วนึกอยากกักตัวกับเขาไปยาว ๆ!

เล่มนี้เป็นนิยายรักเล่มแรกของเซต รักละมุนซีรี่ย์ เน้นเสิร์ฟความหวาน ความฟิน อ่านสบาย ๆ อมยิ้มกับความอบอุ่นหัวใจของพระนาง*

ตัวอย่าง
“ได้ของแล้วก็รีบ ๆ ไปสิ”
เสียงทุ้มเอ่ยไล่พลางวางกล่องพัสดุเจ้าปัญหาลงบนพื้นใกล้ ๆ
มือเรียวลูบคลำสะโพกตัวเองป้อย ๆ เมื่อรู้สึกว่าความเจ็บทุเลาลงบ้างแล้ว เธอจึงกัดฟันหยัดตัวหมายจะลุกขึ้น แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวแล้วหย่อนตัวลงนั่งตามเดิม
ริมฝีปากเม้มแน่น รับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจนแผ่นหลังของเธอแทบทะลุแต่เพราะความปากหนัก ปาลิดาจึงเลี่ยงที่จะร้องขอให้อีกฝ่ายช่วยพยุงแล้วเปลี่ยนเป็นแจงเหตุผลที่เธอยังไม่ยอมลุกจากพื้นแทน
“ขอฉันนั่งตรงนี้อีกแป็บ รบกวนคุณช่วยปลดล็อกประตูรั้วไว้ให้หน่อย ฉันดีขึ้นแล้วฉันจะไปเอง เดี๋ยวจะล็อกให้เหมือนเดิมค่ะ”
“งั้นเอารถเข็นด้วยไหม หรือจะให้ปูพรมดี”
“นี่!”
ปาลิดาทำหน้าหงิกเมื่อถูกเขากระแหนะกระแหน นี่ขนาดเพิ่งเจอกันแรกยังปากคอเราะรายใส่เธอได้ขนาดนี้ อีกหน่อยคงจะตะโกนใส่หน้าเธอว่าสตอแน่ ๆ
ความปากร้ายของชายหนุ่มทำเอาเธอนึกอยากจะไปหันไปดูหน้าให้ชัด ๆ เต็มสองตาสักที แต่ก็ติดที่ขีดจำกัดของร่างกาย เพราะเพียงแค่เอี้ยวหลังไปความเจ็บก็แล่นพล่าน ทำเอาน้ำตารื้นขึ้นมาทันที
“ไอ้คนไม่มีน้ำใจ อ๊ะ โอ๊ยยย ซี้ดด”
พศินถอนหายใจพรืด ทั้งสงสารและทั้งสมเพช เขาก้มลงหยิบกล่องพัสดุขึ้นมาก่อนจะปล่อยให้มันหล่นตุ้บลงบนหน้าตักของผู้เป็นเจ้าของโดยไม่สนใจเลยว่าแรงกระแทกนั้นจะสร้างความเจ็บปวดรวดร้าวให้หญิงสาวมากสักแค่ไหน
“ยัยภาระ!”
"คุณสิภา...ระ ว๊ายยย" ปาลิดาแว้ดกลับอย่างสุดกลั้น แต่ยังไม่ทันจะด่าให้จบคำร่างก็ลอยขึ้นเหนือพื้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
สองแขนเรียวเล็กตวัดโอบรัดรอบคอแกร่งแน่นด้วยความกลัวตก สายตาตื่นตระหนกหันมองใบหน้าของเจ้าของการกระทำ พลันเสียงร้องก็หลุบหายไปในลำคอ
ริมฝีปากหนาหยักอมชมพูดูสุขภาพดี จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายแวววาว ผิวขาวราวน้ำนมแถมยังเกลี้ยงเกลาไร้สิวสักเม็ด มองรวม ๆ แล้วพูดได้คำเดียวว่า...หล่อ!!
พศินหลุบตาลงมองคนปากดีที่เงียบเสียงไปเฉย ๆ แล้วหัวเราะในลำคอ ขบขันในความไบโพลาร์ของเธอที่เมื่อครู่ยังออกอาการกระฟัดกระเฟียด ทว่าเวลานี้กลับอ้าปากเหวอ ทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ดวงตาฉายแววหลงใหลได้ปลื้มเขาไปเสียแล้ว
"หล่อใช่ไหม"
"อืม หล่ออ"
เสียงหวานครางตอบพร้อมพยักหน้าหงึกหงักโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะสะดุ้งทำตาโตเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนถาม ทำให้เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอคิดดังอีกแล้ว
"โอ๊ะ โอ๊ยย เจ็บจังงงง"
ปาลิดาร้องโอดโอยแล้วแสร้งหน้าบิดเบี้ยวเหยเกราวกับเจ็บปวดเจียนตายกลบเกลื่อน ก่อนจะเบือนหนีสายตารู้ทันของชายหนุ่มไปอีกทาง
ตอนตกรั้วว่าอายแล้ว ตอนหลุดปากเมื่อกี้อายยิ่งกว่า!!