รายละเอียด : สุริยันต์

“ไปนอนได้แล้ว มันดึกแล้ว” เขาไล่เธอตรงๆ
จริงๆ แล้วจิตใจของเขากระวนกระวายทุกครั้งที่เธอเข้ามาชิดใกล้
“ค่ะ เฮียอย่านอนดึกนะคะ” พิมพ์รดาเอ่ยบอกเสียงเบาหวิว เธอกลั้นใจมองแก้มสากของเขาไม่วาง ยืนเล็งอยู่แบบนั้นเหมือนเล็งเป้ายิงปืน เธอหลับตาก้มลงไปหา อยากหอมแก้มเขาสักฟอดก่อนนอน แต่มันไม่ใช่แก้มนี่สิ เนื่องจากเขาหันหน้ามาหาพอดีเพราะรู้สึกว่าเธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จึงจะหันไปถามว่ามีอะไรอีกไหม กลายเป็นว่าเธอก้มลงไปจูบปากของเขาเต็มๆ
พิมพ์รดารีบลืมตามองเพราะตอนจะหอมแก้มเขา เธอหลับตารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีประทับริมฝีปากลงไปหา จึงไม่เห็นว่าสิ่งที่กำลังประทับลงไปหานั้นไม่ใช่แก้ม แต่เป็นปากของเขานั่นเอง
เธอตาโตมองเขาในระยะกระชั้นชิดขยับใบหน้าออกห่างแต่สุริยันต์รวบท้ายทอยของเธอเอาไว้ ก่อนจะบดจูบอย่างดุดัน เขารั้งร่างน้อยมานั่งบนตักเลื่อนมือไปสัมผัสลูบไล้เนื้อตัวหอมกรุ่น สอดแทรกลิ้นเข้าไปพัวพันกับลิ้นน้อยอย่างเร่าร้อน เธอหอบหายใจสะท้านเบือนหน้าหนีเพราะต้องการสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เบี่ยงหลบไม่ทันไรเขาก็บดจูบลงมาใหม่ เธอกำจิกคอเสื้อของเขาเอาไว้แน่น หอบหายใจสะท้านยามที่เขาถอนริมฝีปากออกห่าง สุริยันต์มองใบหน้าเนียนใสของสาวน้อยบนตัก มือของเขาวางทาบอยู่กับทรวงอกอวบอิ่ม ทั้งสองหอบหายใจประสานกันระรัว พวงแก้มสาวแดงเรื่อลามไปถึงใบหู
เขามองสบตาของเธอด้วยดวงตาหม่นมัวไปด้วยไฟเสน่หา แต่ไม่พูดอันใดออกมา ทำเอาหัวใจของเธอสะท้านยามได้สบสายตาคมเข้มคู่นั้น