ยังมีใครไม่ได้อ่านเรื่องนี้อีกไหม? อยากบอกว่ามันสนุกเกินคาดมากจริงๆ สำนวนแปลแรกๆ อาจยังไม่ชิน เพราะมันค่อนข้างแปลกจากแนวย้อนยุคอื่นๆ แต่อดทนอ่านไปจนพ้น 100-200 หน้าได้แล้วจะค่อยชิน ทีนี้อ่านสนุกเลย แล้วพล็อตก็ใช้ได้ มีความลึกลับประมานนึงแต่ไม่ได้ยากขนาดนั้น ที่สำคัญคือ ตัวนายเอกผู้แช่มช้อยของพวกเรานี่แหละ น้องน่ารักมากกก เป็นคนตลกและนิสัยน่ารักสุดๆ ตำเถอะ อยากให้ลองจริงๆ

อ่านแล้วจะมึนๆงงๆ ขนาดคิดว่าตัวเองคร่ำหวอดในวงการมานานยังต้องอ่านไปหน้าแล้วกลับมาอ่านบรรทัดเดียวกันอีกรอบ ไม่รู้มันเป็นปัญหาการเรียบเรียงหรืออะไร เดิมทีเรื่องนี้ก็มีการเล่าเรื่องแบบย้อนไปย้อนมาอยู่แล้ว ยังเจอสำนวนอ่านไม่ไหลลื่น มันเลยอ่านแล้วเหนื่อย ปกส่วนตัวไม่ชอบเลย ส่วนเนื้อเรื่องก็กึ่งๆแนวยุทธภพสลับกลับวังหลวง แต่อ่านแล้วมันงง คาแรคเตอร์ตัวละครบางตัวก็เกิน บางตัวก็ขาด นายเอกบางทีก็ดีดเกินไป แต่พอจะมาโหมดแสดงความเหี้ยมโหดหรือโศกเศร้ามันเลยรู้สึกขัดๆ ถ้าเปรียบกับเรื่องอื่น ปรมาจารย์ลัทธิมารก็แนวการเล่าเรื่องย้อนอดีตเหมือนกัน แต่มันสมูธกว่า

เรื่องนี้อ่านแล้วสับสนนิดนึงค่ะ การเล่าเรื่องโทนจะสลับการเล่าอดีตกับปัจจุบัน ถ้าแก้เรื่องภาษากับคำผิดได้จะอ่านได้รื่นตาขึ้นค่ะ

รวมๆ แล้วเป็นเรื่องที่อ่านสนุกค่ะ เนื้อหาน่าติดตาม แม้จะเปิดเรื่องมางงๆ แต่ตอนหลังพอค่อยๆ เล่าย้อนแล้วก็โอเค (ผู้เขียนใช้วิธีเล่าตัดสลับระหว่างอดีตกับปัจจุบัน) เข้าใจเรื่องราวมากขึ้น พอจับใจความพลอตหลักได้ ปัญหาใหญ่ๆ ที่ทำให้เสียอรรถรสคือ คำผิด คำสลับ เยอะมาก กับบางประโยคที่เรียงคำแปลกๆ บางทีอ่านผ่านไปรอบแล้วไม่เข้าใจต้องวนกลับมาอ่านใหม่ พลอตเรื่องเล่มแรกอยู่ในช่วงเปิดปมต่างๆ ให้ชวนสงสัย เนื่องจากมีเหตุฆาตกรรมต่างๆ เกิดขึ้นติดๆ กันเลย แถมทุกเหตุการณ์เหมือนจะพุ่งเป้ามาที่หมิงฉางเยี่ยนไปหมด ทั้งที่สำหรับชาวยุทธเขาควรจะเป็นคนที่ตายไปแล้ว แต่ทำไมเหตุการณ์ต่างๆ ถึงยังพุ่งเป้ามาว่าเขาเป็นคนร้าย มีตัวละครที่น่าสงสัยโผล่มาก่อเหตุวอบๆ แวบๆ ยังไม่มีเฉลย คงต้องไปต่อในเล่มต่อไป รวมๆ แล้วหมิงฉางเยี่ยนเป็นคนน่าสงสารสุดในเรื่องแล้วในเล่มนี้ อยากให้กลับไปเจอศิษย์น้องเร็วๆ จัง เส้นรักก็ยังอยู่ในช่วงไม่รู้ใจตัวเองค่ะ เริ่มต้นก็เพื่อนกัน ตอนหลังเริ่มหวั่นไหวเพราะตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา และนอกจากแม่นางหัว หวยอวี๋เป็นคนแรกที่รู้ด้วยว่าเยียนเส้าซื่อคือหมิงฉางเยี่ยน แถมยังคอยช่วยอีก แต่ยังไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร หมิงฉางเยี่ยนยังเรียกความรู้สึกประหลาด เจอบ่อยไปก็รู้สึกว่าจะต้องพึ่งพามากไป พอไม่เจอก็คิดถึง ตอนไปยืนที่ริมแม่น้ำคอยร่มจากหวยอวี๋คือค่อนข้างชัดเจนแล้วว่าน่าจะเผลอตกหลุมรักไปแล้ว แถมตอนท้ายที่ปากไปปัดแก้มเขาแบบไม่ตั้งใจแล้วใจเต้นแรงนั่นก็ อืม จ้ะ ชอบแล้วแหละ ส่วนน้องหวยอวี๋ แม้จะเก่งกาจทั้งวิชาแพทย์และวรยุทธ มีตำแหน่งเป็นถึงอัครมหาเสนาบดีน้อย แต่เป็นได้แค่ไอ้ต้าวตัวเร้กขี้งอนแก้มป่องของเราเท่านั้น ทั้งที่ปกติไม่โกรธไม่งอนใคร แต่กลับโกรธจอมยุทธน้อยหมิงจนคิดคำด่าไม่ออก เพราะปกติไม่เคยโกรธจนต้องด่าใครมาก่อน เป็นเด็กขี้หึง เอาแต่ใจ ต้องการการฉอเลาะจากพี่หมิงเป็นพิเศษแบบไม่รู้ตัว ไอ้เจ้าพี่หมิงก็เอาใจเก่ง ง้อเก่ง

สำหรับเรา เรื่องนี้ภาษาอ่านยากไปหน่อย สอยมาตอนมีโปรโมชั่น เรียบเรียงประโยคค่อนข้างจะแปลก ลองโหลดตัวอย่างมาอ่านดู ว่าพอไปกันได้ไหม