รายละเอียด : บ่วงแค้นหัวใจปีศาจ (ซีรีส์ บ่วงมาร Devil's loop) ลำดับ1

เธอคือเหยื่อ ส่วนเขาคือผู้ล่า

“มึงมาทำไม?” หัสดินนอนเป็นเครื่องทำความอุ่นให้คนป่วยได้กอด เขาดันคนตัวน้อยที่หลับไม่รู้สึกตัวออกจากกาย แล้วก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“เมียผมป่วย ผมก็มาเยี่ยมเมียผมสิครับ” พนาส่ายหัวให้เจ้านาย เขาไม่ได้สนใจสายตาของหัสดิน วางปิ่นโตข้าวที่แม่ของเขาทำมาฝากเจ้านายไว้บนโต๊ะวางของ และเอากระเป๋าเสื้อผ้าของชายหนุ่มไว้ที่โซฟา
“นี่มึงยังจะเอาผู้หญิงแพศยาคนนี่ทำเมียอีกหรือ มึงเห็นบนตัวเธอไหม! เนี่ยรอยของกู ตรงนี้ก็ใช่ ตรงนี้ก็ใช่ มึงยังกล้าทับรอยกูอีกเหรอฮะ ไอ้โง่!”
หัสดินด่าพนา แต่สายตาแดงก่ำเหมือนปีศาจกลับหันไปเล่นงานจ้องมองคนป่วย ถึงชายหนุ่มจะใช้นิ้วจิ้มบนตัวเธออย่างแรงบอกพนาว่าตรงนั้นตรงนี้เป็นของเขา เธอก็ไม่ดิ้นและรู้สึกตัวเลย
“เช้านี้ นายกินหมาไปกี่ตัวครับ ทำไมปากเหม็นเหมือนหมาไปกินขี้มาเลยล่ะครับ” พนาถามกลับเสียงยียวนเพราะรู้สึกหมั่นไส้ในท่าทีหวงเมียแต่ทำเป็นปากแข็ง
“ไอ้พนา! มึงว่ากูเป็นหมาหรือ ไอ้ตัวเหี้ย ชอบปีนต้นงิ้ว!” หัสดินตวาดใส่เสียงดังด้วยความโกรธ
“นายนั่นแหละชอบปีนต้นงิ้ว รินนะเมียผม นี่นายมานอนกอดเมียผมทำไม ออกไปไกลๆ เมียผมเลย” พนาเดินเข้าไปหาดาริน
“ยัยนี่เป็นนางบำเรอของกู มึงนั่นแหละออกไป!” หัสดินลงจากเตียงเดินไปดักหน้าพนา เขาไม่ยอมให้พนาเข้าใกล้คนป่วย
“รินพี่มาเยี่ยม ตื่นสิครับ” พนายั่วเจ้านาย เดินผ่านหัสดินเข้าไปยืนข้างเตียง ดวงตาสีเข้มไหวสะท้านมองรอยช้ำที่ยังเหลือให้เห็น เขาสงสารหญิงสาวที่นอนไม่ขยับตัวมาก
“ไอ้พนา มึงจะทำอะไร?” หัสดินเดินเข้าไปหาพนา มือหนารีบจับมือของพนา ดึงไว้ไม่ยอมให้ไอ้ลูกน้องกวนเท้าได้แตะต้องหญิงสาว
“อะไรของนายเนี่ย ผมจะปลุกเมียผม” พนาหันหน้ามายืนเผชิญกับเจ้านาย เขายังไม่ยอมหยุดยั่วโมโหหัสดิน
“มึงจะไปไหนก็ไป!” หัสดินยกมือลูบหน้า เริ่มโมโหเมื่อลูกน้องไม่ทำตาม
“ผมจะอยู่เฝ้าเมียผม นายนั่นแหละออกไป” พนาเซเมื่อถูกเจ้านายผลัก
“มึงพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม กูบอกให้มึงออกไป ไอ้เหี้ย!”
หัสดินกัดฟันพูดจนกรามปูด ช้างป่าถูกยั่วจนตกมัน เขาลากพนาให้ออกไปยืนนอกห้อง
“โอเคๆ ผมกลับก็ได้” หัสดินตัวใหญ่และสูงกว่าพนา เขายืนเต็มประตูดันพนาให้ออกจากประตู
“ริน รินครับ พรุ่งนี้ พี่จะมาหาแต่เช้านะครับ” พนาเขย่งปลายเท้าทำให้ตัวสูงพอจะได้เห็นคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง
ท่าทีกวนบาทาของพนาทำให้หัสดินกัดฟันจนขมับนูน โกรธมากจึงยกเท้าขึ้นยังถีบลูกน้อง แต่พนารู้ทันจึงขยับตัวเดินหนีออกไป
“สารเลว! แพศยา!” หัสดินยกเท้าใส่พนาที่ทำท่ากวนเท้าอยู่หน้าลิฟต์ เขาคำรามเสียงเหี้ยมอยู่ในลำคอว่าคนที่นอนอยู่บนเตียง
“พิ พี่ชายช่วยรินด้วย รินกลัว”
ดารินนอนละเมอพร้อมเสียงสะอื้นไห้ ทำให้หัสดินที่ยืนอยู่หน้าประตูรีบเดินกลับเข้าไปหาหญิงสาว
“ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่อง” คนหวงของเมื่อได้อยู่กันตามลำพังก็เริ่มทำร้ายหญิงสาว ในเวลานี้ เขาหน้ามืดตามัวหึงโหด มือหนาเหมือนคีมเหล็กจับที่ท่อนแขนเรียวกระชากอย่างแรงให้ร่างบางลุกขึ้นนั่ง