รายละเอียด : รอยอสูร (ซีรีส์ อสูรซ่อนรัก ลำดับ 1)

"รอยรัก" แปรเปลี่ยนเป็น "รอยอสูร" เมื่อหล่อนช่างกล้าหนีเขาไปโดยไม่บอกกล่าว

ดวงจันทร์เต็มดวง แต่มีเมฆสีดำเคลื่อนตัวมาบดบังจึงเหลือเพียงครึ่งซีกส่องแสงไม่เต็มที่ เหมือนหัวใจขาดแหว่ง ความรักล้มเหลวของหญิงนางหนึ่งที่ยืนมือเกาะลูกกรง ไม่มีสักครั้งที่จะหยุดหัวใจของตัวเองไม่ให้รักและคิดถึงเขา
“พี่วัฒน์ขา แพรคิดถึงพี่เหลือเกิน พี่รู้ไหมคะ ลูกสาวของเราหน้าตาเหมือนพี่มาก” ดวงตากลมโตชื้นน้ำใสๆ มองท้องฟ้าดำทมิฬ จะสว่างก็ต่อเมื่อฟ้าแลบเปรี้ยงๆ ดังอยู่สุดขอบฟ้า แพรพรรณยกมือประคองกุมความร้าวระบมเจ็บ เพราะหัวใจของหล่อนเป็นแผลกลัดหนองเรื้อรังมาเป็นปีๆ
“คุณแม่ขา” เสียงของลูกสาวดังทำให้คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวตื่นจากภวังค์รีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วเดินเข้าไปหาลูก แพรพรรณคลานขึ้นเตียงแล้วล้มตัวนอนลงข้างปลายเท้าของยายหนู
“เจ้าหญิงของแม่ นอนได้แล้วนะคะ” มือเรียวสวยยื่นเข้าไปจับนิ้วเท้าน้อยทั้งห้า
“หม่อนยังไม่ง่วงค่ะ” หนูน้อยแพรไหมผงกศีรษะมองมารดา แล้วหันไปสนใจสิ่งของในมือ นิ้วมือก็เลื่อนภาพในโทรศัพท์
“ดูอะไรคะ นางฟ้าของแม่ ไหนแม่ขอดูหน่อยสิคะ” เรียวปากอิ่มบรรจงจูบลงกลางเท้าที่เคยหอมดมตั้งแต่เท้าน้อยนี้เท่าฝาหอย
“แม่ขา คุณลุงคนนี้ใครคะ?” หนูน้อยแพรไหมขยับตัวลุกนั่งคลานขึ้นไปนอนทับบนตัวของคุณแม่แล้วเอาภาพของชายหนุ่มให้คุณแม่ดู
“ดึกมากแล้ว นอนนะคะ” ดวงตากลมโตคลอน้ำตาสั่นระริกเมื่อเห็นภาพนั้นด้วยความขื่นขม แพรพรรณไม่อาจหาคำตอบและบอกลูกได้ว่าคนในโทรศัพท์นั้นเป็นพ่อผู้ให้กำเนิด
“ทำไมลุงหน้าไม่เหมือนลุงกรานต์เลยคะ?” หนูน้อยยิ้มยิงฟัน มองภาพของผู้ชายตัวใหญ่ในมือถือ
“เก็บโทรศัพท์ได้แล้วนะคะ” ปากคอสั่นยามลูกถามเรื่องของคนในรูป ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แต่คุณแม่คนสวยไม่รู้จะเอ่ยบอกลูกอย่างไรดี
“คุณแม่ขา”
“คะ?”
“พรุ่งนี้ให้หม่อนไปด้วยนะคะ”
“แม่ต้องทำงานนะคะ หม่อนจะไปได้ไงคะ”
“หม่อนอยากไปทำงานกับคุณแม่ค่ะ”
“เป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่นะคะ” ใบหน้าเศร้าลงมองหน้าลูก เธอสงสารลูกจับหัวใจ ทุกวันเสาร์ต้องตื่นแต่เช้ามืดขึ้นรถเมล์ไปทำงานด้วยกัน เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เพราะหล่อนไม่อยากฝากลูกให้ใครที่เธอไม่รู้จักดูแลให้
“หม่อนเป็นเด็กดีค่ะ หม่อนจะหลับตาแล้วค่ะ” แหงนหน้าให้แม่ดู ดวงตาที่หลับนั้นดิ้นหยุกหยิกๆ
“ชื่นใจของแม่” แพรพรรณมองหน้าลูก เรียวปากบางยิ้มชิดแพขนตายาวงอนไหวระริกที่เด็กหญิงตัวน้อยแกล้งทำเป็นหลับตา
“คิก แม่ขา หม่อนยังไม่ง่วง หม่อนอยากฟังคุณแม่เล่านิทานค่ะ” หัวเราะชอบใจเมื่อแม่พรมจูบไปตามดวงหน้าและลำคอ หนูน้อยเกลือกกลิ้งคลานหนีไปหยิบหนังสือหลายเล่มมาให้คุณแม่
“อยากให้แม่อ่านเรื่องไหนคะ?” แพรพรรณขยับตัวกึ่งนั่งกึ่งนอน แผ่นหลังบางพิงหัวเตียง แขนข้างหนึ่งเป็นหมอนให้ลูกหนุน
“คนแคระทั้งเจ็ดค่ะ” หนูน้อยวัยสามขวบยังไม่ยอมเลิกที่จะดูดนมของแม่ ร่างป้อมนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาทรวงอก แขนขายกขึ้นพาดลำตัวบอบบาง มืออีกข้างก็สาละวนปลดกระดุมเสื้อนอนของแม่ให้แยกออกจากกัน
แพรไหมยิ้มยิงฟันตาลุกวาวมองทรวงอวบขาวแล้วรั้งบราสีเนื้อถลกขึ้น เรียวปากจิ้มลิ้มอมเม็ดบัวสีชมพู เสีย