รายละเอียด : แรกพบคืนฝนพรำ

การพบกันในคืนฝนพรำ...ที่ทำให้ทุกอย่างไม่มีวันเหมือนเดิม'มีนา' มีคนมาจีบไม่น้อย แต่ก็เมินใส่ เพราะไม่เคยมีใครเข้าตา ทว่าเมื่อได้พบกับ 'แทนไท' หนุ่มหล่อที่ลงจากรถมากางร่มให้ในคืนฝนพรำ มีนาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันคือพรหมลิขิตที่บันดาลให้ได้พบเจอเนื้อคู่ เธอเฝ้าเพ้อถึงคนที่เป็นรักแรก ทั้งที่ไม่รู้ชื่อแซ่ของเขาด้วยซ้ำ จนเมื่อบังเอิญมาพบกันอีกครั้ง มีนาก็หมายมั่นว่าจะ 'จับ' เขาให้อยู่หมัด แต่เธออาจจะลืมนึกไปว่า...คนหล่อๆ แบบนั้นอาจจะมีเจ้าของหัวใจแล้วก็ได้เป็นไปตามคาด สุดท้ายก็อกหักรักคุด ที่แย่กว่านั้นคือต้องสูญเสียเวอร์จิ้นที่รักษามากว่ายี่สิบปีให้เขาไป ทั้งคู่เลือกเดินคนละเส้นทาง และโคจรกลับมาเจอกันอีกครั้งในฐานะ ‘เจ้านาย’ กับ ‘เลขา’ เธอตั้งใจจะไม่รื้อฟื้นคืนหวามในอดีต แต่กลับกลายเป็นแทนไท...ที่ทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัดขึ้นมาอีกครั้ง“มีนไม่มีคำถามอะไรที่อยากถามพี่บ้างเหรอ?”“ไม่นี่คะ” ฉันทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่มีเป็นร้อยๆ เรื่องเลยที่อยากรู้ โดยเฉพาะประเด็นของแพรวพนิตและทายาทตัวน้อยที่เขาไม่เคยพูดถึงเลย ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กเป็นเพศไหน“โกหก” เขาเค้นเสียงด้วยความคุกรุ่นชัดเจน“โกหกไปทำไมกันคะ เราเป็นแค่เจ้านายกับเลขา คุณแทนคิดว่ามีนจะต้องมีคำถามอะไรคะ”“เจ้านายกับเลขางั้นเหรอ? พี่ว่า...มีนอาจจะลืมไปว่าพี่เป็นมากกว่านั้นอีก”ฉันรู้สึกหน้าชาไปทั้งแถบ ไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา มันทำให้ภาพหวามในคืนนั้นผุดขึ้นมาในความทรงจำ จนพวงแก้มของฉันซับสีระเรื่อขึ้นมาด้วยความอับอาย“มีนคิดว่าคุณแทนน่าจะรู้นะคะว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องในอดีตอีก มีนลืมมันไปหมดแล้ว ที่สำคัญคุณแทนเองก็มีครอบครัวแล้วด้วย ต้องให้คนที่อายุน้อยกว่าเป็นสิบปีอย่างมีนบอกด้วยเหรอคะว่าการพูดจาแบบนี้มันไม่ถูกต้อง”ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาก้าวร้าว แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ต้องเตือนสติให้เขารู้ถึงสถานภาพของตัวเอง คุณแทนไทไม่ใช่แค่สามี แต่เขายังมีอีกสถานะหนึ่งด้วย นั่นก็คือความเป็นพ่อ“พูดเก่งขึ้นนี่ แต่พูดอะไรผิดๆ แบบนี้มันทำให้พี่เสียหายนะ” คุณแทนไทกระตุกยิ้มตรงมุมปาก ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง แล้วก้าวเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆหัวใจของฉันเต้นรัวเป็นจังหวะอัดกระแทกอยู่ในอก กำลังจะขยับเท้าถอยหลังหนีห่างออกไป แต่ช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวยาวๆ เพียงก้าวเดียวก็เข้ามาประชิดตัวฉันได้อย่างง่ายดาย หน้าอกหน้าใจที่มีอยู่น้อยนิดของฉัน เบียดชิดอยู่กับอกกว้าง มือใหญ่กอดรัดเอวฉันเอาไว้แน่นมากจนช่วงล่างแนบชิดกัน ดวงตาสีดำลุ่มลึกจ้องมองฉันแทบไม่กะพริบตา“พี่ให้เวลามีนได้เตรียมตัวเตรียมใจมานานถึงสองปีแล้ว ตอนนี้มีนไม่ใช่นักศึกษาวัยใสอีกต่อไป เพราะฉะนั้นเตรียมตั้งรับพี่ไว้ให้ดีๆ”