รายละเอียด : เหยื่อแค้นแสนเสน่หา

“ดิฉันอยากรู้เรื่องพี่กุนค่ะ” เมื่อกลับมามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนมองตรง วศิตาวกกลับมาที่เรื่องพี่ชาย ถึงหิวก็ไม่นึกอยากกินของเขาแล้วละเธอน่ะ “บอกไปแล้วนี่” “บอกอะไรคะ? ที่คุณพูดมาทั้งหมดก็แค่ว่าพี่กุนหายไปจากไร่จันทร์ฉายเท่านั้น” “นั่นละความจริง” “แล้วคุณก็ไม่ได้ทำอะไรเลย คุณไม่ห่วงเพื่อนและไม่สนใจด้วยว่าจะไปตายร้ายดียังไง” “ทำไมจะต้องเป็นห่วง” เสียงถามกลับมาไม่มีเลยความวิตกกังวล ผิดกับตอนที่ไปปรากฏตัวที่บ้านเธอ ถึงท่าทีเขาจะไม่ถึงกับหวาดวิตก เธอก็ยังพอจะเล็งเห็นความกระกระส่าย ไม่สบายใจในระดับหนึ่ง วศิตาหันขวับไปมอง เมื่อผิดสังเกตในกังวานเสียง ที่ออกไปทางเยียบเย็น แฝงนัยในทางร้าย เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเปิดไฟรถ เธองัน เพียงสบตาคมที่กำลังมองมา ในใจเย็นเยียบขึ้นมาเฉยๆ มีอะไรบางอย่างผิดปกติ รถกำลังถูกลดความเร็วก่อนจะเบนเข้าชิดไหล่ถนน “ถึงเวลาแล้วที่คุณจะได้รู้ความจริง” ร่างบางสะดุ้งวาบ ร้อนผ่าวเมื่อมือสากอุ่นเอื้อมมาบีบหัวไหล่ทั้งสองข้างขณะที่แววตาคมกล้าแวววับ จากนั้น ทุกประโยคคำพูดกร้าวกระด้างของเขา คือฝันร้ายของเธอ ฝันร้ายที่เพิ่งเริ่มต้น!