รายละเอียด : คุณนายปลัด

“ลูกสาวหรือจ๊ะ” น้ำเสียงที่ถามแผ่วเบาติดลำคอ นางกลมพยักหน้ายิ้ม พอปลัดหนุ่มเดินมาใกล้ก็ตบไหล่ให้ลูกสาวขยับไปยังอีกฟากของแคร่ไม้ “แบ่งพื้นที่ให้คุณปลัดนั่งหน่อย จะได้กินข้าวกินปลาด้วยกัน อ้อ! รู้จักกันไว้นะ นี่ปลัดปรานต์คนที่แม่เล่าให้ฟังเมื่อกี้ ส่วนนี่...” นางหันมาพูดกับคนมาใหม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “พ่อปลัดจ๊ะ นี่กมลา ลูกสาวคนเดียวของแม่จ้ะ นังลาไปทำงานที่กรุงเทพฯ เป็นสิบปี เพิ่งจะโผล่หัวมานี่แหละ”“เพิ่งกลับมาหรือจ๊ะ”“ใช่แล้ว นังลาไปทำงานกรุงเทพฯ ตั้งแต่เรียนจบมหาลัยโน่นแหนะ ไปอยู่สิบกว่าปีจนเบื่อนั่นแหละมันถึงยอมกลับมา”“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มเป็นมิตร “เรียกผมว่าปรานต์ก็ได้”“จ้ะ น้องปรานต์” กมลากัดฟันใส่ “ถ้าอย่างนั้น ก็เรียกฉันว่า พี่กมลาก็แล้วกันนะ เพราะดูๆ ไปแล้ว ฉันคงอายุมากกว่าคุณปลัดหลายปี”“นังลา!” คนเป็นแม่เรียกเสียงเขียว “พูดกับคุณปลัดอย่างนั้นได้ยังไง”“อ้าว! ก็เห็นแม่แทนตัวเองว่าแม่อย่างนั้นแม่อย่างนี้ ฉันก็นึกว่าเขาเป็นลูกแม่อีกคนน่ะสิ ในเมื่อเขาเป็นลูกแม่ เขาก็เป็นน้องชายของฉันด้วย ฉันอายุสามสิบเจ็ดแล้วนะแม่ จะให้ฉันพูดกับคนอายุน้อยกว่าอย่างเป็นกันเองหรือไง”“นังนี่ อายุสามสิบเจ็ดนี่ย้ำซะฟังชัดเชียวนะ”“เอาเถอะ! ฉันอิ่มแล้ว เชิญแม่นั่งกินข้าวกับลูกชายของแม่ให้อร่อยเถอะ”ปรานต์กระแอมเบาๆ ให้คอโล่ง แล้วรีบร้อนเอ่ยขึ้นก่อนที่กมลาจะลงจากแคร่ไม้ไป “พี่ลากินด้วยก่อนสิครับ เดี๋ยวผมแกะปลาให้”ใบหน้าของคนถูกเรียกว่าพี่ลาพลันบึ้งตึง เธอหันมาจ้องอีกฝ่ายเขม็งแล้วเอ่ยช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ “เรียกฉันว่า พี่-กะ-มะ-ลา นะจ๊ะคุณปลัดปรานต์ ห้ามเรียกว่า พี่ลาเฉยๆ เพราะฉันไม่ชอบ”