รายละเอียด : เมียรักรสแซบ

“กลับมานอนบนเตียงเดียวนี้อภิชญา!”“ไม่!” ตอบเขาเสียงแข็งๆ แล้วนั่งลงบนพื้นอันเย็นเฉียบของห้อง “ผมสั่งให้ขึ้นมานอนบนเตียง”“ก็บอกว่าไม่ยังไงเล่า!” หลับหูหลับตาคัดค้าน แล้วทิ้งตัวลงนอนบนพื้นเย็นๆ หน้าตาเฉยนาทีนี้พิชญุตน์กำลังกัดฟันกรอดๆ เพราะความเจ้าพยศของคนตัวเล็ก โดยไม่เอ่ยประโยคที่สามสั่งการ กายแกร่งก็กระโดดลงจากเตียงกว้าง สืบเท้าเข้ามาใกล้ร่างบางด้วยท่าทีน่าสะพรึงกลัว จากนั้นจ้องมองด้วยสายตาคาดโทษ “คุณเลือกเองนะอภิชญา ในเมื่อคุณคิดจะต่อต้านผม คุณต้องยอมรับในการกระทำของตัวเอง” ว่าจบก็จัดการช้อนร่างบางขึ้นแนบอก“ว้าย! ไอ้หน้าเถื่อนปล่อยฉันนะ!” แว้ดลั่นพลางดิ้นพล่านยิ่งกว่าปลาถูกน้ำร้อนลวกการตอบรับของชายหนุ่มคือรอยยิ้มเหี้ยมกับวงแขนอันรัดแน่นจนร่างบอบบางแทบจมไปกับแผงอกแกร่ง หนำซ้ำเดินมายังไม่ถึงเตียงนอนนุ่ม ร่างอรชรก็ถูกทุ่มลงบนกลางที่นอนเต็มแรง“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ” โอดครวญด้วยเสียงแหบเครือ “ทำไมต้องทำเหมือนฉันไม่ใช่คนด้วย”ปากหยักไม่คิดจะเอ่ยอะไร นอกจากก้าวเพียงครั้งเดียวแล้วทิ้งตัวลงนอน และคราวนี้ไม่ยอมให้ร่างอ้อนแอ้นหนีห่างได้อีก อุ้งมือทรงพลังคว้าเอาข้อมือบางพลางยึดไว้แน่น นอนหงายและรั้งร่างบอบบางเข้ามาใกล้ จนตอนนี้กายนุ่มๆ แทบเกยอยู่กับแผงอกกว้าง “ในเมื่อไม่อยากนอนบนเตียงดีๆ เห็นทีคืนนี้ คุณจะต้องนอนอยู่บนตัวผม”“ไม่...”คำปฏิเสธของอภิชญามีอันต้องหมดลง เมื่ออุ้งมือใหญ่จัดการยกร่างของเธอขึ้นมานอนบนแผงอกกว้าง หนำซ้ำแขนล่ำๆ ทั้งสองข้างยังกอดไว้แน่นหนา และสิ่งที่เขาปฏิบัติกำลังทำให้คนตัวเล็กทั้งช็อกทั้งอึ้ง“ถ้าคุณดิ้น ผมจะเปลี่ยนจากกอดทั้งๆ ที่มีเสื้อผ้าปกปิด มาเป็นกอดแบบเนื้อแนบเนื้อ” คำขู่จากปากหยักหลุดออกมาโดยไม่รั้งรอ“ไอ้...” ได้แต่กัดฟันแล้วด่าทอเขาในใจ ครั้นจะดิ้นก็หวาดกลัวต่างๆ นานา จึงได้แต่นอนแข็งทื่ออยู่บนเนื้อตัวอันกำยำไปด้วยกล้ามเนื้อ เขาขยับฝ่ามือลูบแผ่นหลังบอบบางแต่ละทีเธอก็ต้องเกร็งตัว อย่าคิดเลยว่าคืนนี้เธอจะนอนหลับตาได้ พรุ่งนี้ขอบตาคงเขียวคล้ำไม่ต่างจากหมีแพนด้าแน่ๆ และไอ้ที่มีเสื้อผ้าขวางกั้นเนี่ยมันต่างจากไร้เสื้อผ้าตรงไหน เพราะเธอมีแค่เสื้อยืดตัวบางๆ ตัวเดียว ส่วนเขาน่ะหรือ ไอ้กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเล็กจ้อยนั่น ถ้าเขาเกิดบ้าดีเดือดขึ้นมา อย่าคิดเลยว่าสองชิ้นนี่จะคณามือคนเถื่อนถ่อยเช่นเขา ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วมันจะป้องกันอันตรายให้เธอได้อย่างไรเล่าหญิงสาวได้แต่ทำหน้าเหมือนอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด ปากบางก็บ่นกระหมุบกระหมิบด่าคนวางอำนาจ จะหายใจเข้าออกแต่ละทีก็ต้องทำด้วยความระมัดระวัง จนตอนนี้เส้นเอ็นตามร่างยึดเกร็งไปหมด“นอนหลับได้แล้ว” ชายหนุ่มพึมพำบอก เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ร่างสะโอดสะองคงข่มตาหลับได้ยาก“ใครจะหลับลง” ตอบเขาเสียงเบาหวิว“ในเมื่อคุณเลือกจะต่อต้านผมเองตั้งแต่แรก แล้วจะมาโอดครวญอะไรตอนนี้”“แล้วทำไมต้องเอาแต่สั่งๆๆๆ ด้วย” เริ่มขึ้นเสียงใส่และเงยหน้ามองปลายคางอันรกครึ้มด้วยหนวดเครา “ฉันไม่ได้มาที่นี่ในฐานะลูกหนี้หรือนางทาสนะ