รายละเอียด : หนี้สัญญาวันวิวาห์

“ผมไม่รู้! แต่ยังไงผมก็ไม่ยอม!”“แค่มีเจ้าสาวก็พอใช่ไหม?!” “ยัยมิ้น”“มิ้น”“ใคร?”หลายเสียงประสานกัน พีรญาในชุดเจ้าสาวเอ่ยตอบกับว่าที่เจ้าบ่าวที่เธอเพิ่งเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรก“ฉันชื่อพีรญา หรือจะเรียกสั้นๆ ว่ามิ้นก็ได้ค่ะ เป็นหลานสาวคนเล็กของคุณย่าสีดา และฉันจะแต่งงานแทนพี่มินพี่สาวของฉันเอง”“เหอะๆ เธอกล้าดียังไงคิดว่าฉันจะยอมแต่งงานกับเธอ ทั้งอ้วน ทั้งขี้เหร่”“ขี้เหร่?! คุณเป็นคนแรกที่ว่าฉันแบบนี้ นี่คุณกล้าดียังไงถึงกล้าว่าผู้หญิงสวยๆ อย่างฉันว่าขี้เหร่ คุณเองมันก็ไม่ได้หล่อเหลานักเหมือนกันแหละ”“ฉันไม่หล่อ?! ถ้าอย่างฉันไม่หล่อ แล้วแบบไหนล่ะที่เธอว่าหล่อ ยัยผู้หญิงขี้เหร่”“ไอ้พ่อเลี้ยง!”“นี่ยัยขี้เหร่! มันจะมากไปแล้วนะ” “มิ้นขอโทษนะคะ เมื่อกี้มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ มิ้นไม่ได้ตั้งใจ”“อะไรของเธอยัยขี้เหร่” คราวนี้จะมาไม้ไหน อย่าไปสนมิ้น ท่องไว้ ท่องไว้ เพื่อสวนของปู่ เพื่อสวนของพ่อ เพื่อย่า เพื่อป้าพร “แต่งงานกับมิ้นนะ” น้ำเสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์“ไม่ ทำไมฉันต้องแต่งกับเธอ”“แต่งกันมิ้นนะ แล้วคืนสวนมา”“อ๋อ เพื่อสวนนี้เอง ฉันลืมไปเลย มิน่าถึงได้ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ฝันไปเถอะ”เมื่อลูกอ้อนไม่ได้ผล พีรญาจึงใช้วาจาเข้าสู้ “ก็แล้วแต่คุณ ถ้าออกไปโดยที่ไม่ได้แต่ง พ่อเลี้ยงที่มีแต่คนเกรงกลัวอย่างคุณจะเอาหน้าไปไว้ไหนคะ ฉันขอถามหน่อย”อึก…! ใช่! แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าคนอื่นรู้ว่าเจ้าสาวหอบของหมั้นหนีไปก่อนวันแต่งคงเป็นเรื่องเม้ากันสนุกปากไปทั่วจังหวัดรวมถึงจังหวัดใกล้เคียงอีก ตายๆ ตายแน่! หน้าตา ชื่อเสียงที่สั่งสมมาคงพังทลาย“ได้! งั้นตกลง ฉันให้เธอแต่งงานแทนพี่สาวของเธอก็ได้”“ค่ะ งั้นก็เอาโฉนดสวนของฉันมา”