พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับพันจันทนุมาศ (เจิม) เป็นเอกสารประวัติศาสตร์ ต้นฉบับเป็นสมุดไทย เขียนขึ้นในสมัยกรุงธนบุรี-ต้นกรุงรัตนโกสินทร์ พิมพ์ครั้งแรกในประชุมพงศาวดาร ภาคที่ ๖๔ เมื่อปี พ.ศ.๒๕๗๙ เนื้อความเริ่มต้นตั้งแต่สถาปนากรุงเทพทวาราวดีศรีอยุธยามาจนกระทั่งกรุงแตก สิ้นสมัยอยุธยา นับเป็นเอกสารหลักเล่มหนึ่งในการศึกษาประวัติศาสตร์อยุธยา ซึ่งกินเวลาหลายร้อยปี

นอกำพงศาวดารฉบับพันจันทนุมาศ (เจิม) ดังกล่าวแล้ว พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาเล่มนี้ ยังรวบรวมเอกสารสำคัญ ซึ่งเขียนในสมัยอยุธยา คือ พงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับหลวงประเสริฐ อันนับเป็นเอกสารร่วมสมัยเพียงจำนวนน้อยที่หลงเหลืออยู่ โดยพงศาวดารฉบับนี้นอกจากมีความสำคัญในฐานะเอกสารร่วมสมัยแล้ว ยังถือกันว่าบันทึกศักราชไว้ถูกต้องแม่นยำที่สุดอีกด้วย และมักใช้เป็นฉบับสอบเทียนกับฉบับอื่นๆ และเรื่องราวที่บันทึกคำบอกเล่าเกี่ยวกับกรุงศรีอยุธยาโดยผู้คนในสมัยอยุธยา คือ คำให้การชาวกรุงเก่า และคำให้การขุนหลวงหาวัด ซึ่งล้วนเป็นเอกสารสำคัญในการศึกษาเรื่องราวสมัยกรุงศรีอยุธยา โดยเฉพาะวีรกรรมของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช