รายละเอียด : พร่างพรายในความเงียบงัน

พร่างพรายในความเงียบงัน

ต้นมะนาวตอนนี้มีห้าใบแล้ว สูงประมาณครึ่งคืบ เป็นของโทเบียส ปลูกในกระถางเก่าของต้นกระบองเพชรที่ตายลง เขาใช้ปลายนิ้วขุดผิวดินออกเล็กน้อยแล้วหยอดเมล็ดลงไป จากนั้นกลบหน้าดินและตบเบาๆ พรมน้ำจนชื้นแล้วคอยหยอดน้ำ วันละสามสี่หยด โทเบียสบอกว่า กว่าเราจะได้ลูกมะนาวจริงๆ (แบบที่ไม่ใช่ลูกเลมอน) มาให้ฉันทำกับข้าวแต่ละครั้ง เราจะต้องขับรถข้ามเขาไปซื้อถึงฝั่งสวิส ถ้ามันสามารถแตกยอดและเติบโต ฉันจะได้รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้บ้านขึ้นอีกนิด จากที่นี่ใกล้บ้าน อย่างนั้นหรือ ฉันอาจเคยคิดว่าเมืองไทยเป็นบ้านของฉัน แต่นั่นก็นานมาแล้ว วันที่มะนาวแทงลำต้นอ่อนขึ้นสู่ผิวดินเป็นวันที่ฝนตก หลังเลิกงานและปั่นจักรยานกลับมาถึงบ้าน โทเบียสก็ล้างมือ ล้างเท้า เปลี่ยนมาสวมชุดอยู่บ้านแล้วเข้าไปทักทายต้นไม้ของเขาที่ครัวเหมือนทุกๆ วัน ก่นอจะร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเบิกบานเหมือนเด็กหนุ่มว่า "นิทรา มาดูอะไรนี่เร็ว" ฉันค่อยๆ เดินตามเข้าไป เพราะกลัวว่าอะไรที่ทำให้เขาตื่นเต้นจะทำให้ฉ้นตกใจ "ต้นมะนาวแตกยอดอ่อนแล้วนะ" โทเบียสยืนเท้าสะเอวมองมันพลางหัวเราะ ฉันจึงอดที่จะโก้งโค้งลงไปดูมันใกล้ๆ ไม่ได้ ยอดมะนาวน้อยในกระถางข้างหน้าต่างคงจะชอบน้ำฝน มันดูสดชื่นและเหมือนกำลังร้องเพลง "สงสัยต้องทำเรือนกระจกไว้ปลูกซะแล้วมั้ง" "โทเบียส มันยังขึ้นไม่ถึงเซนต์เลยนะ" เขาหัวเราะเขินๆ "ผมก็ไม่ได้รีบนี่"

เนื้อหาปกหลัง : พร่างพรายในความเงียบงัน

ฉันพบกับเขาในผับคืนหนึ่งที่ ดี.ซี. ชายหนุ่มนัยน์ตาสีเมฆฝนคนนี้ชื่อ โทเบียส จากนั้นฉันก็ตามเขามาที่นี่ หมู่บ้านเงียบๆ กลางหุบเขาประเทศออสเตรีย เราอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กราวกับคู่สามีภรรยา โทเบียสใจดีมาก และเข้าอกเข้าใจเสมอ ฉันมีความสุขในทุกๆวัน แต่ความสุขนั้นคงไม่ชอบอยู่กับใครสักคนนาน "นิทรา คุณว่าฤดูหนาวปีหน้า เราจะยังมีกันอย่างนี้ไหม" "ไม่ว่าฤดูหนาวปีไหน เราจะยังมีกันอย่างนี้เสมอ" และฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ

รีวิวโดยผู้เขียน : พร่างพรายในความเงียบงัน

"โลกยิ่งอึกทึก ความคิดของมนุษย์ยิ่งตื้นเขิน" พ่อบอกดิฉันเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นดิฉันยังไม่เชื่อนัก จนกระทั่งเป็นนักเขียน และงานเขียนพอจะเป็นที่รู้จัก ดิฉันเริ่มรู้จักโหยหาความเงียบ ที่ไม่ว่าจะหาจากไหน เมื่อไร ก็ไม่มี เมื่อหลับตา แม้ยามดึกสงัด ก็ยังมีเสียงเครื่องปรับอากาศ เสียงแมลงกลางคืน เสียงความเคลื่อนไหวจากลม ดิฉันจึงตระหนักถึงสิ่งที่พ่อบอก และหวนรำลึกว่าครั้งหนึ่ง ดิฉันเคยได้ลิ้มรสความเงียบอันอบอุ่นจากที่แห่งนั้น

พร่างพรายในความเงียบงัน เขียนขึ้นจากชีวิตจริงของผู้หญิงคนหนึ่งในวัยต้นยี่สิบ ผู้เคยตัดสินใจฝากชีวิตไว้ในที่ซึ่งเมื่อแรกไปถึง เธอพูดไม่ได้แม้แต่คำว่า "ขอโทษ" สถานที่ทุกแห่งในเรื่องมีอยู่จริง และเหตุการณ์ส่วนใหญ่เคยเกิดขึ้นจริง จุดมุ่งหมายเพื่อหยุดพัก และบำบัดตัวเองจากความอึกทึกหลายๆ ปีมานี้

มาภา

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : พร่างพรายในความเงียบงัน

ทุกวันนี้โลกอึกทึกขึ้นทุกวัน คุณว่าไหม และในเวลาที่เหนื่อยใจคงไม่มีอะไรดีเท่ากับการได้ปลีกตัวออกจากความวุ่นวายและใช้เวลาอยู่กับตัวเองเงียบๆ นี่คือสิ่งที่ พร่างพรายในความเงียบงันกำลังจะบอกกับคุณ นิทรา หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองไร้ค่า กระทั่งเคยคิดจะปลิดชีวิตตัวเอง แต่ชีวิตของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเมื่อเจอกับ โทเบียส ชายหนุ่มชาวต่างชาติ ผู้นำพาทั้งแสงสว่างและความเงียบที่ทำให้หัวใจที่สับสนวุ่นวายค่อยๆสงบลง หญิงสาวชายหนุ่มผู้เคยเป็นคนแปลกหน้าเมื่อแรกพบ ค่อยๆ ต่อเติมความหมายของชีวิตให้กันและกัน ท่ามกลางฤดูกาลชีวิตที่ผกผัน ความสุขความเศร้าที่เราต้องพบเจอ สุดท้ายวันหนึ่งก็คือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เหลือแต่ความรักที่จะพร่างพรายในความทรงจำชั่วนิรันดร์

สำนักพิมพ์อรุณ