รายละเอียด : เกาะสยองของด็อกเตอร์มอโร

เกาะสยองของด็อกเตอร์มอโร

ในวันที่ 5 มกราคม ปี 1888 หรือสิบเอ็ดเดือนกับสี่วันต่อมาพบตัวสุภาพบุรุษนาม เอ็ดวาร์ด เพรนดิก ลุงของข้าพเจ้า บริเวณเส้นรุ้งที่ 5 องศา 3 ลิปดาใต้ และเส้นแวงที่ 101 องศาตะวันตกในเรือบดลำน้อยที่ไม่มีใครอ่านชื่อออก แต่เชื่อว่าเป็นเรือชูชีพของเรือใบสองเสา เอ็พพิคาดวนฮา ที่สาบสูญไปก่อนหน้านี้ เป็นที่รู้กันว่าท่านขึ้นเรือ เลดี้ เวนที่เมือคัลเลา และสันนิษฐานว่าจมน้ำตายไปแล้วท่านเล่าถึงประสบการณ์สุดพิลึกจนถูกมองว่าเสียสติ สุดท้ายท่านจึงอ้างว่าจำเรื่องหลังจากสละเรือ เลดี้ เวนไม่ได้เลย เรื่องของท่านกลายเป็นหัวข้อถกเถียงกันในหมู่นักจิตวิทยาเวลานั้น ถือเป็นกรณีศึกษาที่หาได้ยากของการสูญเสียความทรงจำชั่วคราวที่เกิดจากความเครียดทางร่างกายและจิตใจ

เรื่องราวต่อไปนี้มาจากเอกสารบางส่วนของท่าน ค้นพบโดยข้าพเจ้าผู้เป็นทั้งหลานและทายาท แต่กระนั้นก็ไม่มีส่วนใดระบุไว้ชัดเจนว่าประสงค์จะให้ตีพิมพ์เผยแพร่เรื่องเหล่านี้

ผมไม่ประสงค์จะเล่าเรื่องการอับปางของเรือ เลดี้ เวน ให้ยืดยาว เนื่องจากมีการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรไว้แล้ว ก็ดังที่ทุกคนได้ยินมา เรือของเราชนซากเรือหลังออกจากคัลเลาได้สิบวัน เรือยาวพร้อมลูกเรือเจ็ดคนได้รับความช่วยเหลือในอีกแปดวัน ต่อมาโดยเรือปืน เอช.เอ็ม.เมอร์เทิล ความลำบากยากแค้นที่ลูกเรือประสบถูกเล่าประโคมกันไม่แพ้โศกนาฎกรรมของเรือ เมดูซ่า ที่ความจริงแล้วเลวร้ายกว่ามาก กระนั้นผมก็ต้องขอเล่าอีกมุมหนึ่งของเหตุการณ์ที่เกิดกับ เลดี้ เวน ซึ่งทั้งสยดสยองและพิลึกพิลั่นกว่าข่าวที่ตีพิมพ์กันอยู่ ถึงตอนนี้เชื่อกันว่าชายสี่คนที่ไปกับเรือชูชีพลำเล็กต่างเสียชีวิตกันหมด แต่ผมขอยืนยันว่าข้อเท็จจริงนี้ไม่ถูกต้อง หลักฐานยืนยันที่ดีที่สุดคือเรื่องที่ผมเป็นหนึ่งในสี่ของผู้สูญหายนั่นเอง

สารบัญ : เกาะสยองของด็อกเตอร์มอโร

• ในเรือชูชีพของเลดี้ เวน
• ไร้ทิศทาง
• ใบหน้าสั่นประสาท
• บทสนทนาใจความมืด
• อับจนหนทาง
• ชาวคณะหน้าพิลึก
• ข้างหลังประตู
• เสือพม่าโอดครวญ
• เงาทมิฬ
• เมื่อมนุษย์โอดครวญ
• เมื่องมนุษย์ถูกล่า

เนื้อหาปกหลัง : เกาะสยองของด็อกเตอร์มอโร

ความรู้สึกนี้ชำแรกลึกและทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในจิตใจของผมตลอดกาลความเจ็บปวดที่ไร้เหตุผลของเกาะแห่งนี้ ผมต้องสารภาพว่าผมสิ้นศรัทธาในโลกของเราไปด้วย เมื่อผมเห็นมันเผชิญกับความผิดปกติอันเจ็บปวดของเกาะนี้ ซะตากรรมอันมืดบอดกลไกลที่ไร้ความเมตตาสงสารอย่างยิ่งเหมือจะถักทออผืนผ้าแห่งการดำรงอยู่นี้ขึ้นมา ให้เป็นตัวผมให้เป็นมอโรจากความลุ่มหลงในงานวิจัย เป็นมอนต์โกเมอรี่จากความลุ่มหลงในเมรัยและมนุษย์สัตว์ที่ถูกบีบคั้นทั้งจิตใจและสัญชาตญาณพวกเราถูกฉีกทิ้งอย่างไรเมตตา ไม่ได้ผุึดไม่ได้เกิดอยู่ในกงล้ออันเป็นนิีรันดร์