รายละเอียด : เรือนสวนกุหลาบ

“บุปผา!ได้โปรดฟังผมก่อน ที่อลิสต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะความเห็นแก่ตัวของผม และผมมีความจำเป็นต้องรับผิดชอบด้วยการรักษาเกียรติให้เธอ”ท่านทูตหนุ่มเร่งฝีเท้าก้าวตามติดร่างอรชรที่เดินแกมวิ่งออกมาจากเรือนรับรอง หลังทำหน้าที่ดูแลคู่หมั้นคู่หมายของเขาจนเสร็จเรียบร้อย “บุปผาเข้าใจจ๊ะ คุณฌ็องคล็อดกลับไปดูแลคุณอลิสเถิดนะจ๊ะ บุปผาอยากอยู่ลำพังสักครู่”แม้จะตอบออกไปเช่นนั้นแต่ภายในใจกลับกำลังตัดฟ้อ เมื่อค่ำคืนวานเขาเคยบอกว่า ‘รัก’ และยืนยันอย่างมั่นเหมาะว่าเธอจะเป็นศรีภรรยาเพียงคนเดียวของเขา แต่มาวันนี้ฌ็องคล็อดได้เอ่ยตกปากรับคำว่าจะแต่งงานเพื่อรักษาเกียรติของผู้หญิงอีกคน แล้วบุปผาเล่า? เธอไม่มีเกียรติพอที่เขาจะต้องรักษาหรืออย่างไร“คงไม่ได้หรอก จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่องก่อน... ผมรู้ว่าบุปผากำลังคิดอะไร”“ถ้าคุณฌ็องคล็อดรู้ว่าบุปผาคิดอะไร แล้วทำไมถึงตอบตกลงที่จะแต่งงานกับคุณอลิสทั้งที่เคยบอกว่ารักบุปผา และจะมีบุปผาเป็นศรีภรรยาเพียงแค่คนเดียว ?”“มันคือความผิดของผมที่สมควรจะรับผิดชอบ ผลของการตั้งใจผลักไสอลิสให้มาพักอยู่ที่นี่ โดยไม่จัดทหารรักษาความปลอดภัยให้แก่เธอ เท่ากับว่าผมเปิดช่องว่างให้เกิดเรื่องราวร้ายแรงขึ้นมา ผมไม่สามารถปฏิเสธว่าไม่ใช่ความผิดของตัวเอง และก็ไม่สามารถปฏิเสธการรับผิดชอบเหตุใดๆ ในครั้งนี้ได้เต็มปาก” “คุณฌ็องคล็อดก็ทำถูกต้องแล้วล่ะจ๊ะ ที่เลือกจะรักษาเกียรติให้คู่หมั้นคู่หมายที่คุณบอกไม่ได้รัก ส่วนผู้หญิงที่คุณเคยบอกว่า ‘รัก’ อย่างบุปผา คุณไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบอะไรเพราะว่าบุปผาไม่มีเกียรติควรค่าให้รักษาจริงไหมจ๊ะ ?”“บุปผา!”ท่านทูตหนุ่มผู้เชี่ยวชาญการเจรจาถึงกับพูดไม่ออก รู้สึกเหมือนกลายเป็นคนบ้าใบ้ไปชั่ววินาทีที่ได้ยินคำตัดฟ้อต่อว่าจากปากผู้หญิงที่ตัวเองรักสุดหัวใจ“อย่าพูดอะไรที่ให้ความหวังลมๆแล้งๆกับบุปผามากไปกว่านี้เลยนะจ๊ะ แค่นี้บุปผาก็เจ็บปวดเหมือนคนตายทั้งเป็นเพราะหลงลมปากคนที่ทำไม่ได้อย่างว่า... กลับไปดูแลคู่หมั้นคู่หมายของคุณดีกว่า!”บุปผาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รู้สึกเสียใจที่เผลอหลงลมปากผู้ชายในยามที่เขาต้องการเสพสมความสาวของเธอเท่านั้น.. ‘หากทำไม่ได้ก็อย่าพูดเสียดีกว่า อย่างนั้นเชียวหรือ?’ เขาไม่สามารถเถียงสิ่งที่บุปผาเอ่ยปรามาสตัวเองได้เลย ไม่เคยเลยสักครั้งในชีวิตที่เขาจะทำไม่ได้อย่างที่พูด แล้วทำไมมันจะต้องมีครั้งแรกเกิดขึ้นโดยเฉพาะกับบุปผาฌ็องคล็อดรู้สึกขื่นขมไปทั้งลำคอกลืนไม่เข้าคายไม่ออกต่อ สถานการณ์เลวร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นในยามนี้ ได้แต่ยืนมองบุปผาเดินหันหลังให้จนห่างออกไปลับสายตา