รายละเอียด : กรงราคีซาตาน (ปีโป้)

ปีโป้นั่งลงบนโซฟาตรงหัวมุมฝั่งตรงข้าม เท้าของเขายกขึ้นมาวางบนโซฟาขณะที่หลังพิงตรงที่วางแขนโดยมีหมอนรองไว้อีกทีนิตยานั่งอ่านหนังสือไป โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะนั่งหรือนอน“นี่”ปีโป้ใช้ปลายนิ้วเท้าสะกิดเธอนิตยาหันไปมอง ราวกับจะถามว่ามีอะไร“ฉันอ่านไม่เข้าใจ ช่วยติวให้หน่อย”ปีโป้บอก“มานี่”เขากระดิกนิ้วรัวๆ เรียกให้เธอเข้าไปหานิตยาจึงขยับเข้าไปใกล้ เพื่อนจะดูว่าปีโป้ไม่เข้าใจตรงไหน“นั่งอยู่คนละไมล์ แล้วจะเข้าใจตรงกันไหม”เขาถามเธอจึงขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย“มานี่”ปีโป้ตบตรงแขนเขาเบาๆ “มานอนตรงนี้ จะได้อ่านด้วยกันได้”“จำเป็นต้องใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”นิตยามองอย่างไม่ไว้วางใจ“มาเถอะนา อย่าเรื่องมาก”ปีโป้หงุดหงิดเมื่อไม่ได้ดั่งใจเธอตัดปัญหา เพราะรู้ดีว่า หากเขาต้องการ สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นไปตามนั้น จึงเสียเวลาที่จะเถียงกันไป“มานอนฝั่งนี้”ปีโป้ให้นิตยานอนอยู่ด้านใน ซึ่งติดกับที่พิงของโซฟา ส่วนตัวเขานอนอยู่ด้านริม ถ้าตกลงมาก็คือหล่นร่วงลงพื้นนั่นเองเธอนอนลงหนุนแขนปีโป้ตามที่เขาต้องการ สายตามองไปยังหนังสือ“หนังสือคุณใหม่เหมือนไม่เคยจับเลย”นิตยาพูด“เธอก็รู้จักฉันดี ยังจะมาพูดแขวะกันอีก”ปีโป้ยิ้มน้อยๆ ไม่โกรธที่อีกฝ่ายพูดอย่างนั้น“คุณโป้ตั้งใจเรียนหน่อยนะคะ มีอีกแค่เทอมเดียวก็จะจบ คุณสากับคุณวายุจะได้ภูมิใจ”นิตยาพยายามชักจูงเขาไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง จะได้ไม่หลงไปกับสิ่งมัวเมาต่างๆ“งั้นเธอก็ติวให้สิ ฉันจะได้จบเทอมนี้”ปีโป้ได้ทีจึงรีบพูดเปิดทางไว้ให้ตัวเอง“ได้ แต่คุณก็ต้องตั้งใจด้วย”“ได้”เขารับคำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอ“ไหนบอกว่าจะตั้งใจไง”นิตยาเงยขึ้นมองสบตากัน“ได้สักทีแล้วพี่จะตั้งใจเรียน”ปีโป้ยิ้ม“หึ!”เธอถึงกับเผลอหัวเราะออกมากับคำพูดของเขาทั้งสองมองสบตา ต่างฝ่ายต่างก็มีรอยยิ้ม ต่างก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดกันและกันแบบนี้