รายละเอียด : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล

พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล

ข้าท่องไปในคืนค่ำเเห่งลมตะวันออก

พร้อมผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ

พลุเเห่งการเฉลิมฉลองปะทุกระจ่างเหนือเมืองท่า

เติมชีวิตให้ลูกชายของคณะราษฎรได้อิ่มเอมสีสันมีเกียรติยศ

ข้าเบียดเเทรกคลื่นผู้คนสู่ความรื่นเริงของโรงมหรสพพื้นถิ่น

เเวะจำหลักอยู่กับร้านยิงปืนอัดลม

ก่อนถูกมนตราของนักเล่นกลตรึงยึดไว้ใต้ดวงไฟร้อนระอุ

สารบัญ : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล

• ภาค 1 : หลับฝันอยู่ในกระเพาะของนกกระจาบ
• ภาค 2 : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล
• ภาค 3 : จำนวนที่เหลืออยู่ของฝูงนก

 

รีวิวโดยผู้เขียน : พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล

พลัดหลงไปในห้วงเวลาของนักมายากล

ฉันกับเเม่ในเรือกไร่ไกลกว้าง (เสมือนคำนำของกวี)

สามชั่วโมงในไร่ข้าวโพด

โลกเหมือนอบอวลด้วยละอองเเห่งความสุข

ฉันขุดหลุม  เเม่หยอดเมล็ด

ดินชื้นฝนโอบกอดอนาคตของธัญพืช

โอบกอดความฝันของเเม่

เเม่ผู้นำฉันสู่โลกของการอ่านในวัยเยาว์

ยังจำได้ไม่ลืม...

บ้านไม้กลางสวน

หลังเเม่ว่างเว้นจากการงานในสวนยาง

ยามเที่ยงวันที่สายลมพัดอุ่นอ่อน

เเม่จะนำฉันใส่ตักพร้อมกับการอ่านหนังสือเล่มนี้เเล้วเล่มเล่า

บทกลอนพระอภัยมณี

นิยายอิงพุทธศาสนา

เวียนไหลอยู่ในฉัน

เเม่จบเเค่ประถมสี่

เเม่กรำงานในสวน

เเม่เชี่ยวชาญการถอนข้าวกล้าปักดำ

เเม่หว่านเพาะพืชพันธุ์เเห่งวรรณกรรมให้ฉัน

หลายปีต่อมาฉันหลงรักบทกวี

ฉันเขียน ฉันคิด ฉันฝัน

เเม่ยังอยู่เคียงข้างเเม้ล่วงวัยชรา

เเม่บอกใครต่อใครว่าลูกชายเป็นกวี

ฉันจึงเขียนกวีถึงเเม่หลายชิ้น เเต่ไม่เคยอ่านให้เเม่ฟัง

ได้เเต่เก็บไว้ในห้วงสำนึก

วันนี้ฉันขุดดินเป็นร่องหลุม เเม่หยอดเมล็ด

ช่างอัศจรรย์นัก

ฉันเเละเเม่กำลังเขียนบทกวีร่วมกัน

วิสุทธิ์ ขาวเนียม

8 เมษายน 2559

บ้านสวน-สระนางหงค์ เมืองตรัง