ประวัติ และแนะนำตัวนักเขียน

ชื่อ : สิรินทร ไชยศักดา

นามปากกา : สิรินดา

# จุดกำเนิดของนามปากกามาจากหนใด

                จากเดิมเคยใช้นามปากกาที่เขียนว่า “สิริ-นดา” กลายเป็น “สิรินดา” เพื่อความกระชับ ดังนั้นนามปากกานี้ต้องอ่านว่า สิ-หริ-นะ-ดา แต่หลายคนก็อ่านเป็น สิ-ริน-ดา ก็เลยโมเมว่าใครจะอ่านอย่างไรก็ได้ นามปากกานี้เกิดจากการเอาชื่อและนามสกุลมารวมกัน เป็นการตั้งนามปากกาแบบสิ้นคิดเล็กน้อย แต่พอใจมากและรู้สึกว่ามันลงตัว เป็นตัวของตัวเองมากๆ ปัจจุบันใช้นามปากกานี้อย่างเดียว

# ล้วงลับชีวิตส่วนตัว (สักนิด)...ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่คะ

                ตอนนี้เหรอ…กำลังปั่นต้นฉบับให้จบพร้อมๆ กับปิดโปรเจคยักษ์  เพราะว่าทำงานประจำไปด้วย แต่งนิยายไปด้วย

# เดินทางมาสู่วังวนของคนช่างฝันได้อย่างไรคะ

                อาจเป็นเพราะ “ปริศนา” นิยายเล่มแรกที่ได้อ่าน อาจเป็นเพราะ “Daddy Long Leg” ที่ทำให้สนใจวิธีการเขียนแบบแปลกใหม่ อาจเป็นเพราะ “เคหาสน์ดาว” ที่ทำให้เห็นว่านิยายไม่ต้องมีบทบรรยายที่เยิ่นเย้อ ยุ่งยากมากก็ได้ และอาจเป็นเพราะความบ้าเขียนบันทึกส่วนตัวเกือบทุกวัน ทำให้อึดพอที่จะแต่งนิยายเรื่องแรกจบตอนอายุ 15 และนับแต่นั้น ก็เขียนมันต่อมาเรื่อยๆ ไม่เคยหยุด

# นักเขียนที่ชอบ หนังสือที่ใช่ ขอแบบโดนใจ 3เล่มค่า

                เหมือนจะตอบไปแล้วในข้อก่อนหน้า

                ชอบ “ปริศนา” เพราะวิธีการสร้างบุคลิกตัวละครที่เป็นนางเอกได้ชัดเจนเห็นภาพ แถมเรื่องนี้คนเขียนเขียนเมื่ออายุ 18 สำหรับคนที่อายุเท่านั้น สร้างนิยายได้ขนาดนี้ ก็อัจฉริยะแล้ว

                ชอบ “Daddy Long Leg” เพราะวิธีเล่าเรื่องของนิยายเล่มนี้ผ่านบันทึก และจดหมายทั้งเรื่อง การที่คนเขียนมีข้อจำกัดในการสร้างบรรยากาศของเรื่องด้วยข้อความในจดหมาย/บันทึกแบบนั้น ทำให้กลายเป็นความท้าทายที่น่าค้นหา เลยจุดประกายอยากจะเขียนนิยายที่ทำให้คนอ่านจินตนาการบางเรื่องได้เองภายใต้ข้อจำกัดของรูปแบบการสื่อความแบบนั้นบ้าง

                ชอบ “เคหาสน์ดาว” เพราะเป็นเรื่องราวของความรักที่เป็นของนักเขียนผู้ชาย ซึ่งสื่อเรื่องราวของความรักได้น่ารัก ไม่มาก ไม่น้อย เปิดโอกาสให้คนอ่านได้จินตนาการ ไม่ยัดเยียดบทบรรยายที่เยิ่นเย้อ แถมคนเขียนมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องที่เขียนดี และสอดแทรกความรู้เกี่ยวกับการสร้างบ้านได้อย่างพอเหมาะพอดี

# ถ้าหากมีปาฏิหารย์หนึ่งข้อ...สาธุ...จะขออะไร

                อยากเจอและมีเวลาอยู่กับ “Eric Mun” นักร้องวง Shinhwa แบบสองต่อสองสักวัน (ก๊าก คิดว่าอยากรวยร้อยล้านล่ะสิ) ก็แหม…ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่หล่อประทับใจขนาดนี้เล้ย หล่อแบบนิ่งๆ หล่อแบบรกๆ และหล่อแบบเงียบๆ ไม่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างนี้แหละสเป็ค นายคนนี้ทำให้เกิดแรงบันดาลใจให้สร้างนิยายเรื่อง “นิยามรัก หัวใจร็อค” ภาคสองเลยล่ะ

                ปล.คือว่า ยังไม่เคยฟังเพลงของ Shinhwa สักเพลง ถ้าใครจะอีเมล์มาคุยเรื่องเพลงของวงนี้ ก็…เสียใจด้วยนะ แบบว่าหลงแต่รูปอย่างเดียวเท่านั้น

# พระเอกในเรื่องใดของตัวเองที่คิดว่าตรงสเป็กที่ซู๊ดดด เพราะอะไร 

                เฮ้อ เหมือนจะตอบไปแล้วนี่นา โน่นเลย อ่านข้อความข้างบนจ้า

#ตัวละครไหนในเรื่องของตัวเองที่แสนจะไม๊ชอบ ไม่ชอบ แต่ก็ยังเขียนออกมาได้ เพราะอะไร

                ร้อยตำรวจเอกสินธร ในเรื่อง “เหตุเกิดเพราะแสงจันทร์” จ้า คือว่าไม่ชอบคนในเครื่องแบบน่ะ ไม่เคยคิดเล้ยว่าจะให้พระเอกของตัวเองเป็นคนในเครื่องแบบ แต่งไปแรกๆ จะขัดใจตัวเองมาก แต่แต่งไปแต่งไป เหมือนตัวละครตัวนี้จะมีชิวิตขึ้นมาเอง แถมเกือบๆ จะเด่นกว่าพระเอกเสียอีกแน่ะ

#ก็อกๆ มีใครมาเคาะประตูหัวใจหรือยังจ๊ะ

                ตอบแบบนางเอก -> หัวใจยังว่าง (มั้งคะ)

#ถ้าอย่างนั้นลองบอกนิยามความรักในแบบฉบับสีส้มหน่อยสิคะ

                มองโลกในแง่ดีค่ะ มองทุกคนในแง่บวกก่อนเสมอ ความรักมันมาจากความรู้สึกดีนี่นา

#แง้มนิดๆ สำหรับเคล็ดลับในการเขียนนิยายให้สนุกในแบบฉบับของตัวเองค่ะ

                ต้องพยายามเข้าใจตัวละครเอกของเราจริงๆ

                ต้องค้นคว้าหรือมีข้อมูลแวดล้อมมากพอ แต่ไม่ต้องบรรยายมากเกินจำเป็น ปล่อยให้คนอ่านได้จินตนาการเอาบ้าง

                ต้องเป็นเรื่องที่เราอ่านเองแล้วรู้สึกสนุก…ถ้าคนเขียนอ่านแล้วยังไม่สนุก ก็ทิ้งมันลงตะกร้าไปเตอะ

#สุดท้ายนี้...อยากฝากฝังอะไรไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคนอ่านบ้างคะ

                ฝากตัว หัวใจ (ที่เหลือครึ่งเดียว เพราะอีกครึ่งยกให้ Eric Mun ไปแล้ว) และผลงานค่ะ เนื่องจากเป็นคนเขียนนิยายที่ช้า…มากกกก อย่างเก่งคือปีล่ะเล่ม ดังนั้น อย่าเพิ่งเบื่อที่จะรออ่านเสียก่อนนะคะ