เมื่อได้พบเจ้า พี่ก็รู้แล้วว่าชีวิตพี่ไม่ได้มีเคราะห์กรรมเสียอย่างเดียว

แต่มันมีแสงสว่างของโชคชะตารอพี่อยู่เช่นกัน

เจ้ามิต้องพูดอันใดดอก เพียงเห็นเจ้าเก็บมาลัยไว้ไม่ห่างกายแต่วันนั้น

พี่ก็รู้แล้วว่า...สิ่งที่อยู่ในหัวใจเจ้าคือสิ่งใด

เจ้าเก็บมาลัยของพี่ ก็เหมือนเจ้าไม่รังเกียจรับฝากใจพี่ไว้กับตัว

สุดหัวใจพี่แล้ว ที่ได้บอกความรักกับเจ้าตามตรง

แล้วรับรู้ความทั้งหมดว่า...ใจเจ้าก็เฝ้าเรียกร่ำคำคำนี้อยู่เช่นกัน

   ลำดวนเอยเคยตระหลบ    กลิ่นอายอบสบนาสา

นึกถึงนาฏกลิ่นบุหงา         จำจากเจ้า...เฝ้าถวิล

รวยรื่นคืนจันทร์จ้า           พี่ปรารถนาเพียงยุพิน

ห่างไกลเพียงห่างถิ่น          หวังเพียงเจ้าเฝ้าคะนึง

ข้าเป็นข้าบดินทร์ พ่อข้าเป็นพระยาถือน้ำพระพัทสัจจา

พ่อสอนข้าว่า “ถึงเจ้าจะเกิดเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน”

เจ้าจงรู้ว่า แผ่นดินให้อะไรกับเจ้า และตัวเจ้าเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด

จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน

เป็นข้าแห่งบดินทร์ อันร้อยรวมศรัทธา

ความกล้าหาญ ความรัก ความภักดี ไว้ในดวงใจเดียวกัน