รายละเอียด : ไฟในวายุ

ไฟในวายุ

"ไฟดับครับ ลูกหว้า" สิ้นเสียงบอกกล่าวของคนที่ยืนอยู่ด้านนอก แสงเทียนน้อยนิดซึ่งสว่างวาบขึ้นในความมืดนั้นก็สั่นไหวเจียนจะวูบดับ เมื่อลมแรงที่ร้องครางครวญเหมือนคนทุกข์อยู่ภายนอก กระโชกแรงพาความหนาวเหน็บแผ่ซ่านผ่านบานประตูเปิดกว้างเข้ามา ความอบอุ่นภายในห้องซึ่งปิดประตูหน้าต่างเอาไว้ทุกบาน ถูกเป่ากระจายหายวับด้วยแรงลมหนาวที่ชำแรกแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว หนาวเหน็บ เฉกเช่นฤดูหนาวของทุกปีที่ผ่านมา ณ บ้านไร่สายน้ำรีสอร์ตในเขตอำเภอเล็กๆ ของจังหวัดเชียงใหม่ ตายละ หญิงสาวอุทานในใจ "แขกล่ะจ๊ะ? ลุงขาบ" "ลุงเอาตะเกียงกับเทียนไขไปแจกจ่ายเอาไว้แล้วครับ แต่คุณหว้าไม่ต้องห่วงหรอก เพราะหลายบ้านก็เข้านอนกันไปหมดแล้ว ลุงเอาไปให้เผื่อไว้เท่านั้นเอง" หญิงสาวถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก หมดห่วงไปเปลาะหนึ่ง "ลุงเอาตะเกียงเจ้าพายุมาให้คุณหว้า นึกขึ้นได้ว่าที่บ้านใหญ่ไม่มีอันเก่ามันพัง ยังไม่ได้เอาไปซ่อมเลย" ชายสูงวัยมองเปลวเทียนสั่นไหวในมือหญิงสาว ก่อนก้มลงจุดตะเกียงเจ้าพายุที่ถือมาด้วย ส่งให้ "คุณหว้า"

เนื้อหาปกหลัง : ไฟในวายุ

ในคืนเดือนมืดที่ลมหนาวพัดกระหน่ำหนัก "บ้านไร่สายน้ำรีสอร์ต" ได้ต้อนรับแขกผู้มาเยือนในยามวิกาล ชายหนุ่มลึกลับที่มาพร้อมบาดแผลฉกรรจ์ในหัวใจปรารถนาจะขังตัวเองในความมืดมิด ไม่อยากพบเจอผู้คนจนดูราวคนร้ายคดีอุกฉกรรจ์ที่ต้องการหาที่ซุกซ่อนตัว ในฐานะเจ้าของรีสอร์ต และในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ลูกหว้า-สลิล หญิงสาวเจ้าของบ้านไร้สายน้ำ ไม่อาจวางเฉย ไม่รับไม่รู้เธอเลือกที่จะก้าวเข้าไปในโลกทึบทึมที่เขาซ่อนตัวอยู่ ซึมซับรับรู้ความเจ็บปวดของเขา เช่นที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นกับหัวใจของเธอ ยิ่งใกล้ ความเข้าใจ เห็นใจ หลั่งริน ความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่างเบ่งบานหวานหอม หญิงสาวไม่ทันสำเหนียก ว่าในซอกมุมอันลึกล้ำเกินหยั่งของใจมนุษย์มีหุบเหวมืดดำเร้นลับ และหล่มโคลนแห่งความเกลียดชัง อาฆาตแค้น แฝงฝังอยู่ ทั้งอาจยังรุนแรง ร้ายแรง เกินกว่าหัวใจจะคาดถึง "บางเรื่องเราทำ มันก็เลวร้าย ชั่วช้าเกินไป เกินกว่าจะเข้าใจและรับได้" "แต่นั่นคือส่วนหนึ่งในตัวตน ในหัวใจของเรานะคะ หว้าเชื่อค่ะว่าคุณใหญ่ ว่าคนเรารับได้ เผชิญหน้ากับมันได้ทั้งนั้น" "ผมฆ่าคนตาย คุณรับได้ไหม ลูกหว้า"