รายละเอียด : ฤทัยลักษมณ์

ฤทัยลักษมณ์

"ชีวิตนี้ผมจะรักคุณแค่คนเดียว แต่งงานกับผมนะ" สิ้นน้ำเสียงนุ่มทุ้มประโยคนั้น ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมคายราวกับเจ้าชายในเทพนิยายก็คุกเข่าลงต่อหน้าหญิงสาวมอมแมมแสนธรรมดาคนหนึ่ง ฝ่ายหญิงถึงกับน้ำตาพรั่งพรูด้วยความซาบซึ้งตรึงใจ เธอพยักหน้าแรงๆ แล้วก้มลงไปกอดผู้ชายหน้าหล่อแต่งตัวดูดีด้วยชุดสูทผ้าไหมอิตาลีทันที เสียงเพลงบรรยายความรักหวานซึ้งตรึงจิตลอยมาตามสายลม จนผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างพากันอมยิ้มมีความสุขไปกับทั้งสองคน จากนั้นชายหนุ่มผู้ดีไปทุกกระเบียดก็จุมพิตหญิงสาวและแล้ว อวสาน ละครมันคือละคร

คุณผู้ชมที่นั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ได้แต่โอดครวญ ในละครอะไรๆ มันก็ดูดีมีความสุขไปเสียทุกอย่าง แต่ชีวิตคนมันเหมือนอย่างในละครเสียที่ไหนการแต่งงานมันไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของหลายๆ สิ่งต่างหาก ทำไมไม่มีคนเอามาทำละครบ้างล่ะว่าตอนจบพระเอกแก่ลงพุง นางเอกมีลูกแล้วก็แก่โทรมเป็นสาวทึนทึกจนพระเอกหนีไปมีเมียน้อยและเกิดเป็นปัญหาสังคมอย่างทุกวันนี้ หญิงสาวคนหนึ่งได้แต่คิดเย้ยหยันอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะ "ฮือๆๆ" เสียงร้องไห้เหมือนคนญาติเสียดังขึ้นข้างกาย จนคนที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยยอดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองเพื่อนสาวผู้มีอารมณ์อ่อนไหวกำลังอินกับละครเกาหลีจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้

เมื่อไหร่ไอ้ละครประโลมโลกที่ไม่ได้เป็นความจริงนี่มันจะหายไปจากสังคมโลกเสียทีนะ สาวเจ้าของความคิดส่ายหน้าไปมาอย่างระอากับความอ่อนโยนสนิมสร้อยของเพื่อน เธอรีบปิดดีวีดีละครชุดของเกาหลีทันที "จะร้องไห้ทำไมแก้ว ก็แค่ละคร" "เธอไม่เห็นหรืออบ พระเอกรักนางเอกมากเลยนะ" หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า "อบ" ส่ายหน้าพลางเบะปากไม่เชื่อนัก ความรักจีรังยั่งยืนเป็นหมื่นๆ ปีเหมือนอย่างในละครน้ำเน่าน่ะหรือ ไร้สาระ "แล้วนั่นจะไปไหนล่ะอบ" "กลับบ้านน่ะสิ โอ่งโทร มาบอกว่าแม่ให้กลับเร็ว มีเด็กจะมาเรียนขิมกับฉันน่ะ" "ถ้าอย่างนั้นเอาขนมไปฝากน้าบัวด้วย" แก้วกัลยากุลีกุจอไปเอาขนมทองเอกที่อยู่ในครัวมาส่งให้เพื่อนสนิท "เยอะไปนะแก้ว แม่เธอไม่เก็บไว้ทำอะไรหรือ" "ไม่หรอก ฉันหรอกกินขนมไทยน่ะ แม่ครัวเขาเป็นชาววังเก่า พอได้ยินว่าอยากกินก็เลยทำเสียเยอะแยะเชียว กินไม่ไหวหรอก ฝากให้น้าบัว นายโอ่งแล้วก็พวกคณะลิเกกินด้วยก็ได้" "ขอบใจมากกแก้ว ไปก่อนนะ เจอกันวันจันทร์" "โชคดีอวบ"

"ฉันชื่ออบ ไม่ใช่อวบ" คนอวบระยะเริ่มต้นแหวกลับแล้วเดินเทิ่งๆ ออกนอกบ้านไปทันที ท่าทางห้าวเกินหญิง แก่นเซี้ยวเข็ดฟันของอบ หรืออีกนัยคือโอบฤทัย คีตดำรง คนนี้ทำให้ผู้เป็นเพื่อนอดหัวเราะไม่ได้ เธอโบกมือไล่หลังไปจนเพื่อนลับสายตา โอบฤทัยเดินทางกลับมาถึงบ้านที่อยู่ริมแม่น้าเจ้าพระยาในเวลาถัดมา เรือนไทยหลังใหญ่นี่เป็นของตกทอดมาจากพี่สาวของแม่ที่ยกครัวไปอยู่ต่างประเทศ ในช่วงเวลาที่แม่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิตก็มีเพียงพี่สาวของแม่และลูกๆ เท่านั้นที่ให้กำลังใจไร้เงาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเธอ แล้วอย่างนี้จะให้เธอเชื่อหรือว่าความรักอย่างในละครมันมีจริง หญิงสาวฮึดเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที นึกถึงพ่อผู้ให้กำเนิดคราวใดก็ต้องอารมณ์เสียทุกครั้ง เธอจ้ำพรวดๆ เข้ามาในบ้านสวนของตัวเอง จนกระทั่งเห็นระเด่น ลุงเจ้าของคณะลิเกข้างบ้านมาทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ริมรั้ว ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังจะเอากับข้าวฝีมือเรไรลูกสาวมาอ้างเพื่อเจอหน้าแม่ของเธออย่างแน่นอน

"อย่างกับระเด่นจรการหลงรักนางบุษบาแน่ะ" โอบฤทัยค่อนขอดในใจแสร้งกระแอมเสียงดังจนระเด่นยิ้มแหยแล้วหันมาฝากกับข้าวผ่านเธอแทนเพราะรู้ฤทธิ์เดชของ "อบเชยลูกแม่บัว ที่เขาลือกันไปทั้งบาง "ลุงฝากไปด้วยแล้วกัน พอดีเรมันทำแกงเลียงกุ้งสดมาร้อนๆ อร่อยนะกุ้งตัวโตเชียว เจ้าสิงห์มันงมมาได้" "ขอบคุณจ้ะลุงเด่น เดี๋ยวอบเอาไปให้แม่เอง แล้วนี่โอ่งอยู่บ้านลุงหรือเปล่าจ๊ะ" เธอถามถึงน้องชายตัวแสบที่เป็นมือระนาดตัวสำรองให้คณะลิเกของระเด่น "เดี๋ยวลุงไปตามมาให้" "ไม่เป็นไรลุง แม่ยังไม่กินข้าวหรอก" ทุ่มนึงโน่นแหละ เดี๋ยวฉันมาตามได้โอ่งเองนะ" "ให้แม่บัวมาตามก็ได้" โอบฤทัยค้อนควัก จนระเด่นต้องล่าถอยไปตั้งหลักใหม่ แม้ตลอดเวลาสิบปีที่ผ่านมาจะยืนยันได้ว่าระเด่นจริงใจกับแม่ของเธอเพียงไร แต่เธอก็ไม่ยอมให้แม่ลงเอยกับใครง่ายๆ เพราะขนาดพ่อผู้ให้กำเนิดเธอหน้าตาดี ชาติตระกูลดี ยังหลอกแม่เธอเป็นเมียน้อยได้เลย แล้วประสาอะไรกับคนหน้าตาบ้านๆ รูปไม่หล่ออย่างระเด่นจรกรนี

โอบฤทัยไม่ไว้ใจผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ใครจะบอกว่าผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายแล้วละก็ โอบฤทัยจะขอค้านให้หัวชนฝาตายไปเลย เพราะขนาดพระเอกในวรรณคียังมีเมียน้อยทีละสามสีคน แล้วจะให้เธอปล่อยให้แม่ผู้แสนสง่าและบอบบางไปผจญพวกเสือสิงห์กระทิงแรดอีกครั้งน่ะหรือ ไม่มีทางเสียหรอกเธอไม่กล้าเสี่ยงให้แม่ต้องเสียใจอีกต่อไปแล้ว เพราะผู้ชายดๆ มันตามหมดโลกไปแล้ว

เนื้อหาปกหลัง : ฤทัยลักษมณ์

ฤทัยลักษมณ์

คนอะไรคิดว่าตัวเองเป็นพระลักษมณ์ ลิเกหลงโรงละสิไม่ว่า ปมอดีตที่พ่อเคยทิ้งแม่ทำให้ โอบฤทัย เข็ดขยาดผู้ชายและกลายเป็นหญิงสาวแก่นเซี้ยวที่ชาวบ้านร้านตลาดรู้สรรพคุณกันเป็นอย่างดี เธอตั้งใจไว้ว่า "ชีวิตนี้จะขอขึ้นคานเสียดีกว่า ทว่าในคืนหนึ่ง หลังจากผล็อยหลับไปพร้อมหนังสือรามเกียรติ์ เหตุชวนตะลึงก็ดึงเธอให้สะดุ้งตื่นกลางดึกสงัด เพราะจู่ๆ ชายหนุ่มรูปงาม พูดจาพาซื่อ แต่งองค์ทรงเครื่องชุดโบราณเพียบแปล้ที่สำคัญคือผิวเหลืองนวลดั่งทองทา ดันมาปรากฏตัวในห้องนอนเธอ เขาบอกว่าตัวเองชื่อ ลักษมณ์ โดนหอกโมกขศักดิ์ของกุมภกรรณซัดเข้าจนหมดสติแล้วมาตื่นเอาที่นี่ แถมยังบอกว่าไม่มีที่ไปและจะขอมาอยู่กับเธอก่อน ระหว่างไขปริศนาหาทางกลับบ้านเธอคิดว่าข้ออ้างเรื่องหมดสติไม่น่าใช่ แต่ถ้าเสียสตินี่สิไม่แน่ก็แน่สิ เรื่องพิสดารอย่างนี้ใครเลยจะเชื่อ เมื่อโชคชะตาบังเอิญเล่นตลก นี่จึงเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวอลเวงระหว่างหนุ่มที่ดูไม่เต็มเต็งกับหญิงสาวแก่นเซี้ยว

รีวิวโดยผู้เขียน : ฤทัยลักษมณ์

ฤทัยลักษมณ์

นักอ่านที่ติดตามประจำจะทราบดีว่า ส่วนมากผู้เขียนจะเขียนงานแนวโรแมนติก แอ๊คชั่น สืบสวน ผสมคอมเมดี้นิดๆ ที่พล็อตค่อนข้างมีปมเยอะและเนื้อหาแน่นตลอด แต่นิยายเรื่อง ฤทัยลักษมณ์ ที่กำลังอยู่ในมือของผู้อ่านทุกท่านในตอนนี้จะฉีกแนวไปสักหน่อย เพราะคือนิยายแนวฟีลกู๊ดเรื่องแรกของผู้เขียนในนามปากกา "กรรัมภา" ที่แม้จะเป็นแนวฟีลกู๊ดผสมแฟนตาซี แต่ก็ยังอัดแน่นด้วยมุมมองเกี่ยวกับวรรณคดีและดนตรีไทยที่ตัวผู้เขียนคลุกคลีมาตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ จุดเริ่มต้น่ของ ฤทัยลักษมณ์ คือเมื่อสองปีที่แล้วช่วงที่ผู้เขียนเหนื่อยกับนวนิยายชุดหน่วยรักพิเศษแมคอีเซอร์และนวนิยายชุดหน่วยซีลที่เขียนต่อกันจนเกิดความรู้สึกอยากเขียนอะไรที่อ่านเพลินและสนุกสนานได้โดยไม่ต้องระเบิดภูเขาเผากระท่อมเหมือนอย่างที่เคยเขียนประจำ ประกอบกับนักเขียนรุ่นน้องคนหนึ่งชวนดูซีรี่ย์เกาหลีค่ะ บอกวาพระเอกดีอย่างนั้นอย่างนี้ พระเอกดีๆ มีแต่ในนิยาย ผู้เขียนเลยแย้งไปว่าจริงจะ ขนาดพระเอกในวรรณคดียังมีเมียทีละสามสีคนเลย

ทีนี้ก็เถียงกันยาวเลยค่ะ น้องบอกว่าพระรามไง ดีที่สุดแล้วที่ติดตามหานางสีดา ผู้เขียนก็เถียงอีกว่า แต่พระรามก็เคยไม่ไว้ใจนางสีดา จนนางสีดาต้องลุยไฟมาแล้วนะ แล้วเราก็เริ่มถกกันว่ามีพระเอกในวรรณคดีคนไหนดีๆ บ้างซี่งส่วนตัวผู้เขียนชื่นชอบพระลักษมณ์ค่ะ รูปทอง แม้จะโหดไปสักหน่อยตอนตัดหูตัดจมูกนางสำมนักขาที่มารังแกนางสีดาพี่สะใภ้ แต่ก็มีความจงรักภักดีกับพี่ชายจนเกือบตายหลายต่อหลายครั้ง พล็อตเรื่อง ฤทัยลักษมณ์ จึงค่อยๆ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาค่ะ พระลักษมณ์ที่ออกมาจากหนังสือวรรณคดีที่นางเอกของเรื่องกำลังทำรายงานส่งอาจารย์อยู่ คนโบราณต้องมาอยู่กับลูกสาวเจ้าของคณะดนตรีไทยมาเป็นลิเกฝึกหัดเพื่อยังชีพ เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ในยุคสามจี (เขียนเมื่อสองปีที่แล้วยังเป็นสามจีอยู่นะคะ ฮา) จะเป็นอย่างไรต่อไป ความรักของหญิงสาวกับคนในวรรณคดีที่ไม่มีตัวตนอยู่จริงจะจบลงอย่างไร ติดตามในเล่มนะคะ

กรรัมภา

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : ฤทัยลักษมณ์

ฤทัยลักษมณ์

เรื่องราวของหญิงสาวที่มีชื่อจริงๆ ว่าโอบฤทัย และมีชื่อเล่นเก๋ไก๋ว่า อบเชย แต่ใครๆ มักล้อเธอว่า อวบ เชย กับนาย (พระ) ลักษมณ์ พระเอกจากวรรณคดีชิ้นเอกของไทยเรื่องรามเกียรติ์ จะเรียกว่าปาฏิหาริย์ก็ไม่ผิดนัก ที่จู่ๆ พระเอกจากวรรณคดีไทยโบราณที่เรารู้จักกันเป็นอย่างดีจะมาโผล่ในโลกปัจจุบัน และด้วยความที่ผิดยุคผิดสมัยจึงทำให้ในสายตาของโอบฤทัย เขาดูเป็นคนมีพฤติกรรมเปิ่นๆ พาซื่อ คำพูดคำจาพิลึกพิลั่น แน่นอนเธอไม่เชื่อว่าเขาคือคนยุคโบราณ ก็แน่ละใครเลยจะเชื่อในเมื่อมันฟังดูเกินจริงเสียขนาดนี้ แต่เธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า นอกจากจะรูปหล่อแล้ว เขายังมีความน่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อยเลยทีเดียว

ครั้งนี้ กรรัมภา นักเขียนสาวที่นักอ่านรู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี ได้หยิบจับตัวละครในรามเกียรติ์มาปัดฝุ่นแล้วชุบชีวิตใหม่ด้วยการเรียงร้อยเรื่องเล่าของพระลักษมณ์เข้ากับเรื่องราวในปัจจุบัน โดยการเติมช่องว่างที่วรรณคดีไม่ได้กล่าวถึงด้วยจินตนาการอันพราวแพรวของผู้เขียน แล้วถักทอผ่านเส้นเรื่องที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความน่ารัก และโรแมนติก ได้อย่างกลมกล่อมเป็นที่สุด ส่วนเรื่องราวโดยละเอียดจะมีที่ไปและจะเป็นอย่างไรต่อไปนั้น ขอเชิญนักอ่านทุกท่านร่วมลุ้นไปพร้อมกันได้ในเล่ม สำนักพิมพ์อรุณมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้นำเสนอนิยายอารมณ์ดีชิ้นนี้สู่สายตานักอ่านชาวไทย เชื่อว่าทุกท่านจะหลงรักหญิงสาวและชายหนุ่มคู่นี้อย่างโอบฤทัยกับนายลักษมณ์อย่างสุดใจ

สำนักพิมพ์อรุณ