รายละเอียด : บำเรอรักปรเมศวร์ (ซีรีส์ เทพบุตรชุดกาวน์)

“ตั้งใจมอบให้ใช่ไหมกอหญ้า…” เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะลากพามือหนานุ่มลูบไล้ไปยังหน้าท้องแบนราบ เบี่ยงเลื่อนไปสะโพกผายไล้ลงมาที่ต้นขาขาวนุ่มบีบขยำหนัก ๆ แต่ไม่ถึงกับทำให้เจ็บหรือเกิดรอย ค่อย ๆ เลื่อนเข้ามาที่ซอกคออุ่น ลูบไล้เบา ๆ สร้างความคุ้นเคยพร้อม ๆ กับกระตุ้นให้เธอยิ่งกระสันอยาก ก่อนจะนาบลงไปบนเนินเนื้อโหนกนูนปกคลุมด้วยกลุ่มเส้นขนนุ่มบางเบา “หญ้า…เปล่า…” เสียงหวานพร่าสั่นพยายามกลั่นกรองคำปฏิเสธออกมาให้หนักแน่น แต่ในความเป็นจริงกลับแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ แต่คุณหมอหนุ่มหูดีก็ยังได้ยิน กดยิ้มมุมปากส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อถือ “ปากแข็ง” ว่ากลับเสียงนุ่มน่าฟัง ค่อย ๆ เคลื่อนตัวและใบหน้าลงไปเบื้องล่างจนกระทั่งริมฝีปากและจมูกโด่งเป็นสันเรียวได้รูปไปหยุดอยู่ที่หน้าท้องแบนราบ เขาก็ซุกไซ้หยอกล้อกับความนุ่มเนียนนั้น กอหญ้าเกร็งหน้าท้องไปหมด และยิ่งหดเกร็งเมื่อเขาจับยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นวางตั้งฉากบนที่นอน แล้วก้มลงมาซอกซอนจูบหอมต้นขาด้านใน ค่อย ๆเลื่อนจมูกกับปากไปจนถึงแหล่งความหวานใหม่ฉ่ำชื้นชวนให้ลิ้มชิม “ไม่! คุณหมอ ไม่นะคะ ไม่ได้ อย่านะ!” ร่างบอบบางกรีดร้องห้ามปรามต่อต้านด้วยการหนีบขาหนีบเข่าไม่ยอมให้เขารุกล้ำอาณาเขตพื้นที่สงวนที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้องสัมผัสมาก่อน “ชู่ววว…อย่าห้ามสิกอหญ้า” เสียงทุ้มพร่าห้ามกลับ ห่อปากทำเสียงชู่ววว…มือหนาจับแยกเรียวขาขาวให้กางแยกออกจากกัน เรียวปากนุ่มรุ่มร้อนแนบลงไปจูบหอมความอูมอวบแสนน่ารักน่าจับ…น่าจูบ…และกลืนกินเบา ๆ “คุณหมอ!” กอหญ้าสะดุ้งพยายามดิ้นไม่ให้เขาจูบ “ไม่ได้นะคะ ไม่ได้ คุณหมอ อื้อ…”++++++++++++++++++++++++++++*** นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น เนื้อหา ตัวละคร และสถานที่ไม่มีอยู่จริง เรื่องราวคำเรียกขาน ลักษณะอาชีพการทำงาน ไม่อิงหลักความเป็นจริง รวมทั้งชื่อ-สกุลของตัวละคร หากบังเอิญไปตรงกับท่านใด ก็กราบขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ***