รายละเอียด : พระชายาแหวกขนบ

พระชายาแหวกขนบ

"ข้าเป็นเพียงสตรีธรรมดา" "ข้าก็เป็นเพียงบุรุษธรรมดา" เขาสวนกลับมาทันควันจนนางต้องตวัดมองค้อน "แต่ท่านเป็นองค์ชาย"  เรื่องนี้นางไม่เคยลืมเลือน แต่เขาหาใส่ใจไม่ "องค์ชายแล้วอย่างไร ไม่ใช่ว่ามานั่งอยู่กับพื้นข้างๆ เจ้าหรอกรึ" นางไม่ตอบ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงดึงมือที่เต็มไปด้วยรอยถลอกมาไว้ในอุ้งมือ "ต่อให้ข้าเป็นองค์ชาย ถ้าเจ้าอยากได้ดาวได้เดือน ข้าไปสอยมาให้เจ้าได้หรือ ถ้าเจ้าอยากได้ก้อนเมฆ ข้าขึ้นไปเด็ดมาให้เจ้าได้หรือ เช่นนี้ต่างจากบุรุษทั่วไปตรงไหน" แทนที่จะคล้อยตาม จางเฟยอี้กลับขึงตาใส่ คนผู้นี้ช่างหน้าไม่อาย สามารถพูดเรื่องไม่มีเหตุไม่มีผล ให้ดูเป็นเหตุเป็นผลได้ แล้วนางดันพานใจเต้นอย่างน่าอายเพียงเพราะเขา "อยู่กับข้ายังลำบากว่าแต่งให้ชาวบ้านธรรมดา ถามจริงๆ ที่เจ้าปฏิเสธข้าเพราะรังเกียจตำแหน่งพระชายาขององค์ชายที่ถูกขับมาอยู่ชายแดนใช่หรือไม่" "ใครรังเกียจท่านกัน" พูดโพล่งออกไปนางก็หน้าร้อนวาบแทบอยากจะลุกวิ่งหนี แต่ชะรอยเขาจะรู้อยู่แล้วว่านางชอบหนี จึงโอบรั้งกายนางมาแนบอก จางเฟยอี้ฟังเสียงหัวใจจ้าวจิ่วเต้นเป็นจังหวะระรัว ก็รู้ว่าไม่ใช่ตนเพียงผู้เดียวที่เขินอาย แต่ก็ไม่อาจยอมรับตำแหน่งที่เขามอบให้ "ข้าไม่ได้รังเกียจท่าน แต่ข้าบอกแล้วว่าข้าเป็นผู้หญิงธรรมดา คุณหนูถานอย่างน้อยก็ยังได้รับการอบรมมารยาท เล่าเรียนพิณ กลอน ภาพวาด" "ข้าก็บอกแล้วว่าข้าเป็นผู้ชายธรรมดาเช่นกัน วันๆ อยู่แต่ในค่ายทหาร พิณ กลอน ภาพวาดใช้ฟาดฟันศัตรูได้หรือ ได้เจ้าเป็นชายาดีกว่าคุณหนูถานร้อยเท่าพันเท่าข้าวเจ้าก็หุงเป็น ล่าสัตว์ได้ หาของป่าได้หมักสุรายาก็ยังได้"