รายละเอียด : กายา

กายา

นวนิยายพุทธศาสนาแรกเขียนใช้ชื่อเรื่อง "ใต้ร่มไม้ไพรพฤกษ์" เปลี่ยนใหม่เป็น "กายา" เมื่อฟังสาระธรรมทางโทรทัศน์ช่องบุญนิยมที่แยกแยะหลักธรรมในพระไตรปิฎกได้อย่างน่าทึ่ง เนื้อหาบางส่วนตรงกับใจและสิ่งที่เขียนไว้ เพียงแต่ต้องปรับบางอย่าง เสริมข้อมูลเติมเข้าไปให้ชัดเจนยิ่งขึ้น นวนิยายเนื้อหาแบบไทยๆ เหมือนจะเก่าเก็บ จึงรับใช้สถานการณ์พุทธศาสนายุคปัจจุบันได้อย่างดี ช่วงหนึ่งแห่งชีวิตผู้เขียนได้ฝึกปฏิบัติธรรม ทั้งสมถะวิปัสสนา แล้วหลงวนวกกับจิตวิญญาณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ลี้ลับที่มองไม่เห็น บ้านนาป่าเขา ทั้งผีและพระปะปนคละเคล้า ทว่าเมื่อวันเวลาผันผ่าน ประสบการณ์บ่มเพาะปัญญา จึงเริ่มจะเข้าใจ แท้จริงชีวิตไม่สลับซับซ้อนอย่างที่คิด หากตัดบางสิ่งออกเสียบ้าง ให้ใจโปร่งๆ โล่งเบาสบาย

"กายา" อาจลึกเกินกว่าจะคิด หากไม่ศึกษาทฤษฎีพุทธศาสนา เพราะมันซ่อนเร้นทุกอย่างไว้แล้วในองค์รวมความเป็นคน แต่เราต้องก้าวเข้าไปเผชิญกับมันและเรียนรู้ช้าๆ อย่างมีสติ

สารบัญ : กายา

• หลับตาภาวนา
• ทางบุญที่สับสน
• สติ
• แมกไม้และสายลม
• เวทนาพยาบาท
• มายาอสุรกาย
• เทวะแห่งหมู่บ้าน
• กายพรหม
• เจ้าป่าเจ้าเขา
• กลิ่นความตายที่วัดโพธิ์ร้าง
• วันธรรมสวนะ
• ค่ำคืนวิญญาณหลอน..ภวังค์แห่งมายา
• พระอุโบสถที่ว่างเปล่า

เนื้อหาปกหลัง : กายา

ในศาลา บนแคร่ไม้ยกสูงจากพื้นดินเพียงศอก ภิกษุรูปหนึ่งนั่งอยู่บนแคร่นั้น กายตั้งตรง ขัดสมาธิเพชรสงบนิ่ง เป็นไปได้อย่างไร กลางป่ามีภิกษุหนึ่งนั่งอยู่เพียงเดียวดาย

เหมือนหลวงพ่อภิกษุกำลังคอยเขาอยู่ วัยท่านไม่น่าจะเกินห้าสิบปี ผิวพรรณผ่องใส หน้าตาสงบเย็น สามัญค่อนข้างคุ้น หน้าตาท่าทางคล้ายภิกษุบางรูปที่เขาเคยกราบไหว้

“บุญต้องหมั่นทำ ทุ่มให้เต็มกำลังโยม” หลวงพ่อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาแผ่ว แจ่มใส ขณะสามัญคลานเข่าเข้าไปนั่งด้านหน้า ห่างผู้เป็นภิกษุไม่น่าจะเกินเมตร

“ผมทำแล้ว ทำอยู่ทุกวัน” เขาตอบออกไปอย่างรู้สึกหงุดหงิด หลวงพ่อมักจะย้ำ แนะนำยามหลับตาภาวนาเกือบทุกสัปดาห์ ทำบุญด้วยเงินเหมือนจะให้หมดเนื้อหมดตัว ทุกวันนี้ เขายึดในพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อยู่แล้ว ทำไมจะต้องย้ำเตือนกันด้วย ท่านให้นึกถึงปู่ย่าตายาย มิตรสหายที่สูญสิ้นชีวิตไป เป็นการส่งบุญไปให้ ยามจรดใจกับจิต เขาจะต้องนึกถึงภาพญาติทีละคนที่จบสิ้นชีวิตนับแต่อดีตถึงปัจจุบัน เขาจำภาพทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตได้อย่างแม่นยำ การช่วยเหลือผู้อื่น แผ่ส่วนกุศาลไปให้ญาติมิตร เป็นเรื่องที่เขากระทำเป็นปกติ และหวังว่าญาติมิตรจะได้รับส่วนบุญนั้น

“ดี...แต่มันยังไม่เต็มกำลัง...ยังไม่เต็มกำลังบุญ ต้องทุ่มลงไปอย่างสุดจิตสุดใจ” ผู้เป็นสมมุติสงฆ์บอกย้ำ ด้วยใบหน้ายิ้มละไม เรืองรองสดใสยิ่งกว่าพระจันทร์คืนวันเพ็ญ