รายละเอียด : เผลอรักพลั้งใจ

เผลอรักพลั้งใจ

ช่อดอกไม้เจ้าสาวของก๊วนเพื่อนสนิทเป็นสิ่งที่ อรพนิต หมายมั่นว่าต้องแย่งชิงมาให้ได้! จากสถิติที่คำนวณมา ถ้าเธอพลาดจากงานนี้ จะต้องรอไปอีกเจ็ดปี หญิงสาวจดจ้องเป้าหมายในมือเจ้าสาวตาวาว...ในวินาทีสำคัญนั้นเธอกระโดดคว้าจนตัวลอย มันต้องเป็นของเธอแน่ๆ

ไม่นะ! เธอถูกคู่แข่งชนจนกระเด็นหล่นตุ้บไปคร่อมทับอยู่กลางลำตัวของ เจย์เดน บรูคส์ เจ้านายเพื่อนสนิท! ปากเขาบอกว่าไม่เป็นไร แต่กลับเกรี้ยวกราดและเล่นงานเพื่อนของเธอแทน คนผิดอย่างเธอตามตื๊อขอโทษเขา แต่ก็ถูกขับไล่ไสส่งออกมาไม่เป็นไร เธอไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถึงเขาจะดุจะโหดอะไรก็ช่างเถอะ เจอลูกตีมึนเข้าถึงบ่อยๆ เจย์เดนต้องยอมยกโทษให้เธอแน่ๆ

"ฉันเข้าใจค่ะที่คุณจะอายมากและโกรธมาก แต่การที่คุณไม่เลื่อนตำแหน่งแถมยังจะไล่เพื่อนฉันออกอีกมันไม่ถูกต้อง ฉันอยากขอร้องให้คุณพิจารณา" เดี๋ยว! เจย์เดนยกมือห้าม เขาขมวดคิ้วและรีบถามสวนกลับ "ผมเนี่ยนะ!" "ค่ะ" เธอตอบเบาๆ แต่ก็ชัดถ้อยชัดคำมากพอจะทำให้เจย์เดนฉุนเฉียว "ผมเนียนะที่โกรธเรื่องอุบัติเหตุนั่น" ก็เขาน่ะสิ จะมีใครอีกล่ะ

"คุณเพิ่งขู่จะไล่เพื่อนฉันออกเมื่อวาน คุณลืมไปแล้วจริงๆ เหรอคะ" อาจเพราะเมาค้าง บางทีอรพนิตน่าจะโทร. สั่งน้ำขิงหรือไม่ก็ชาสมุนไพรให้เขาดื่ม การจำเรื่องระหว่างเมาไม่ได้น่ะ ไม่แปลกหรอก แต่จำเรื่องก่อนหน้านั้นไม่ได้นี่สิ... อรพนิตชักเป็นห่วงเขาแล้ว "อย่ามองผมแบบนั้น" แบบไหนเธออยากจะหยิบกระจกมาส่องหน้าตัวเอง มือเรียวทั้งสองข้างเอื้อมไปกุมฝ่ามือใหญ่ เจย์เดนกระชากออกแล้วชี้หน้าเธอ "ฉันแค่เป็นห่วงคุณค่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรแย่ๆ อยู่ในหัว สาบานได้!" "ผมไม่ได้ทำตัวงี่เง่า!"

คำนำ : เผลอรักพลั้งใจ

"เคยกินหนมผิงไหมคะ ลองชิมดูสิ" เจย์เดน บรูคส์ ไม่เคยกิน "หนมผิง" แต่เขาสารภาพตามตรงว่าเขาอยากลองชิม "หนมผิง" สักครั้ง "ผมไม่ชอบกินขนม" เธอหยิบขนมสีขาวชิ้นเล็กๆ ออกจากถุง ยื่นมาจ่อที่ปากของเขา "กินสักครั้งแล้วจะติดใจ" "อย่างนั้นเหรอ" เจย์เดนมองสบตาเธอ เขายิ้มและกัดริมฝีปาก

อรพนิตดูจะตระหนกเล็กน้อยกับท่าทางของเขา แต่ก็ยังคงแสร้างรักษาท่าทางให้สงบนิ่ง เจย์เดนอ้าปากช้าๆ เขารับเอาทั้งขนมผิงและปลายนิ้วเรียวเข้าสู่ริมฝีปากหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนดึงมือไปกุมแนบอก ความหอมหวานอบอวลอยู่ในปาก ทำให้เขาสงสัยว่า "หนมผิง" กับ "นมผิง" จะรสชาติเหมือนกันหรือเปล่า "อร่อยดี" ชายหนุ่มคว้าถุงขนมจากมือเรียว คราวนี้เขาหยิบชิ้นสีขาวเข้าปากเอง "หนมผิงคงเป็นขนมอย่างเดียวที่ผมชอบกิน"

รีวิวโดยผู้เขียน : เผลอรักพลั้งใจ

สำหรับ อรพนิต นางเอกของเราแล้ว ต้องเป็นช่อที่มาจากกลุ่มเพื่อนสนิทด้วยนะคะถึงจะศักดิ์สิทธิ์ เพราะถ้าคนที่รับได้ครั้งก่อนยังไม่แต่งงานและโยนช่อดอกไม้ ก็อย่าหวังเลยค่ะคนอื่นในกลุ่มน่ะจะได้แต่ง ซึ่งจากสถิติน่าตื่นตกใจที่เธอคำนวณมา ถ้าพลาดคราวนี้อาจต้องรอถึงเจ็ดปีเชียวนะคะกว่าจะมีงานแต่งอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงจำเป็นต้องทุ่มสุดตัว สู้สุดใจเลยค่ะ

แต่โชคชะตาก็มักเล่นตลกกับคนเราเสมอจริงไหมคะ บางครั้งไม่ได้ตลกอย่างเดียวด้วยนะ ยังแถมความขายหน้าให้เป็นแพ็กเกจเสริมอีกต่างหาก อย่างในกรณีของอรพนิตนี่ไงเธอดันล้มลงไปทับกึ่งกลางลำตัวของ เจย์เดน บรูคส์ ผู้ซึ่งเป็นเจ้านายสุดฮ็อตของเพื่อนสนิทอย่างพอดิบพอดีเลยค่ะ

รวีดารา

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : เผลอรักพลั้งใจ

ช่อดอกไม้งานแต่งไหนก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์เท่าช่อดอกไม้งานแต่งของกลุ่มเพื่อนสนิท ถ้าหากพลาดก็ต้องรอถึงเจ็ดปีกว่าจะได้สละโสด งานนี้ อรพนิต เตรียมตัวมาดี เธอมีความพร้อมที่จะได้สามี และเธอต้องไม่พลาด แต่แล้วในวินาทีสำคัญเธอก็ต้องพบกับมารผจญเมื่อโดนกระแทกอย่างแรงจนกระเด็นหลุดจากตำแหน่งที่เตี๊ยมกับเพื่อนเอาไว้ นอกจากคานจะถามหาแล้ว แรงกระแทกนั้นยังทำให้ตัวเธอตกลงไปนั่งแหมะบน "จุดยุทธศาสตร์" ของ เจย์เดน บรูคส์ เจ้านายสุดฮ็อตของเพื่อนอีกต่างหาก

ภาพอันไม่น่าดูนั้นทำให้อรพนิตรู้สึกผิดเป็นอย่างมากเธอตามขอโทษเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกลายเป็นจุ้นจ้าน และยังกระโดดเข้าไปในวงจรชีวิตของเขา เรื่องวุ่นวายต่อจากนี้มีแน่ ส่วนเรื่องของหัวใจก็มีลุ้นหนัก ติดตามเรื่องราวสนุกครบรสของพวกเขาได้ใน "เผลอรักพลั้งใจ" นิยายเล่มแรกในซีรี่ส์ชุด "The Wedding" ค่ะ

นลินนิภา