รายละเอียด : การละครของผู้ถูกกดขี่ : Theatre of the oppressed

การละครของผู้ถูกกดขี่ : Theatre of the oppressed

เมื่อคนที่ถือไมโครโฟนมีเพียงคนเดียว ที่เหลือจึงถูกบังคับให้มีสถานภาพเป็นผู้ฟัง เมื่อนักแสดงบนเวทียึดอำนาจการแสดงออกไปเป็นของพวกเขา ผู้ชมก็ได้แต่นั่งอยู่ในความมืดและไร้ความคิดเห็น เมื่อผู้มีอำนาจยึดครองความสามารถในการผลิตเรื่องเล่า ประชาชนจึงถูกยัดเยียดความจริงเพียงด้านเดียว เมื่อนักการตลาดครอบครองพื้นที่ในการพูด ประชาชนก็สูญเสียความสามารถในการผลิต กลายเป็นเพียงผู้บริโภคเชื่องเชื่อ

สารบัญ : การละครของผู้ถูกกดขี่ : Theatre of the oppressed

• 1. ระบบคุมประพฤติในโศกนาฏกรรมของอริสโตเติล
• 2. มาเคียเวลลีกับประพันธศิลป์เชิงคุณธรรม
• 3. เฮเกลกับเบรคชท์ : ตัวละครเป็นผู้กระทำหรือผู้ถูกกระทำ
• 4. ประพันธศิลป์ของผู้ถูกกดขี่
• 5. พัฒนาการของคณะละครอารีนาแห่งเซาเปาลู

รีวิวโดยผู้เขียน : การละครของผู้ถูกกดขี่ : Theatre of the oppressed

หนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกที่กรุงบัวโนสไอเรส ในปี 1973 ในช่วงแรกของการถูกเนรเทศจากบราซิลบ้านเกิดเมืองนอนของผมนานถึง 16 ปี ขณะนั้นบราซิลอยู่ภายใต้การปกครองของเผด็จการทางทหารและพลเรือนอันเหี้ยมโหดและกระหายเลือด หนังสือเล่มนี้ถูกนำมาตีพิมพ์ใหม่หลายต่อหลายครั้ง และต่อมาได้ถูกแปลเป็นภาษาอื่นๆ อีกมากมาย ถึงทุกวันนี้มีอะไรเปลี่ยนไปบ้างไหม? ว่ากันตามจริง ไม่มีอะไรเปลี่ยน หนังสือเล่มนี้คือการลงหลักปักฐานเชิงปรัชญาของทั้งระบบของการละครของผู้ถูกกดขี่ ดังนั้นเมื่อผมยังไม่ได้เปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับละคร เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ หรือเกี่ยวกับระบบการเมืองแห่งความโลภซึ่งนับวันจะยิ่งขยายตัวไปทุกหนทุกแห่ง หนังสือเล่มนี้จึงยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ถ้าจะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง ผมก็หวังว่าจะเป็นความคมชัดของวิสัยทัศน์และความงอกงามของการฝึกปฏิบัติของผม ผมได้พัฒนารูปแบบอื่นๆ ของละครของผู้ถูกกดขี่เพิ่มเติม ซึ่งไม่ได้อยู่ในหนังสือเล่มนี้ เช่น สายรุ้งแห่งความปรารถนา และ สุนทรียศาสตร์ของผู้ถูกกดขี่

ออกัสโต บูอาล /มีนาคม 2008