รายละเอียด : มหกรรม

"ถ้าโดยความรู้สึกส่วนตัวของผู้ใช้แรงงานด้วยกันแล้ว ต้องขอโทษด้วยที่ต้องทำอย่างนี้...แต่โดยหน้าที่และความรับผิดชอบที่ได้รับมอบหมายอยู่..ผมต้องทำตามหน้าที่"ผมเอ่ยบอกหล่อนด้วยความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริงขณะที่แอบถอนใจไปด้วย หลังจากที่หล่อนยินยอมหอบหิ้วของส่วนตัวพะรุงพะรัง กำลังเดินออกไปจากออฟฟิศหล่อนหันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่ปวดร้าวแล้วพึมพำ"ไม่เป็นไร""โชคดีนะ" ผมบอกอีกทีพอหล่อนเดินออกพ้นประตูของบริษัทหล่อนหันมามองแล้วเสียงเขียวสวนคำพูดอย่างทันที"โชคดีอะไร คนกำลังจะตกงานเนี่ยนะคือโชคดี?""บริษัทยังไม่ได้ไล่คุณออกนะ เพียงแค่พักงานเฉยๆ" ผมอธิบายตามข้อเท็จจริงเรียบๆ"แล้วมันจะต่างกันยังไงระหว่างพักงานเดือนนึงโดยไม่ได้ค่าแรง มันก็คือการไล่กันออกดีๆนั่นเองแหละคุณม่อน""แต่ผมคิดว่าถ้าครบกำหนดที่คุณถูกพักงานแล้ว ก็น่าจะกลับมาทำงานได้เหมือนเดิม""จะเหมือนเดิมเหรอ...ผู้ว่าจ้างเขาทำอย่างงี้ก็ตั้งใจที่จะหาทางไล่เราออกทางอ้อมอยู่แล้ว ช่างเถอะไปก่อนนะ" ว่าจบคำหล่อนก็เดินจากหน้าประตูออฟฟิศไปอย่างเงื่องหงอยผมมองตามแล้วก็ถอนใจอีกหน...