รายละเอียด : ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

องค์อร สะบัดหน้าไปมาด้วยความทรมาน น้ำตาไหลพรั่งพรูเมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า เหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าและสร้างความทรมานให้เธอเสมอ "อยู่ด้วยกันไม่ได้หรือ" เสียงแหบแห้งสำเนียงแปร่งหูคล้ายคนโบราณของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นเสียงนั้นเปี่ยมด้วยความรักความอาลัย เสียงซึ่งเสียดแทงเข้าไปในข้างในหัวใจเธอ

องค์อรพยายามเพ่งมองเจ้าของเสียง แต่ไม่ชัดเนื่องจากตอนนี้มีแสงสีขาวจ้าบดบัง เห็นเพียงว่าเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้างดูองอาจเท่านั้น ตรงหน้าเขาคือผู้หญิงคนหนึ่ง แน่ละเธอมองไม่เห็นหน้าเช่นกัน เห็นเพียงว่าเป็นหญิงสาวร่างระหงผมสั้นแค่คอเท่านั้น "ถึงฉันจะไม่อยู่ แต่หัวใจของฉันอยู่ที่นี่ อยู่ตรงนี้" หญิงสาวคนนั้นตอบกลับมา ก่อนวางมือลงบนตำแหน่งหัวใจเขา เขารีบจับมือเธอเอาไว้

"ทำไมร่างกายกับหัวใจไม่อยู่ด้วยกัน ทำไมต้องพรากจาก" องค์อรไม่ได้ยินว่าหญิงสาวตอบว่าอะไรเพราะกำลังร้องไห้ จนกลัวว่าเสียงเธอจะทำให้ทั้งคู่ได้ยิน แต่ดูเหมือนว่านาทีนี้พวกเขาจะมีเพียงกันและกันเท่านั้น "ฉันไปนะคะ" หญิงสาวคนนั้นเอ่ยขึ้นก่อนเขย่งเท้าเพื่อจุมพิตริมฝีปากของชายหนุ่ม จากนั้นทั้งคู่จูบลากันอย่างดูดดื่มและโหยหา ครู่ต่อมาหญิงสาวจึงผละออกแล้วหมุนตัววิ่งจากไป

"อย่าไป" ชายหนุ่มกู่ร้องปิ่มจะขาดใจ พลอยทำให้คนที่ยืนมองอยู่อย่างเธอน้ำตาไหลอีกเท่าทวี สิ้นเสียงนั้นองค์อรก็สะดุ้งตื่น น้ำตาไหลอาบแก้ม "บ้าจริง ฝันอีกแล้ว ฝันอะไรนักหนา แล้วฝันทีไรทำไมต้องอินขนาดนั้นวะ เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่" เธอทั้งบ่นทั้งตำหนิตนเองพลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ เป็นเวลากว่าสองปีแล้วที่องค์อร นักเขียนบทละครสาวมักจะฝันเห็นฉากล่ำลาของหนุ่มสาวคู่หนึ่งเป็นประจำ คำว่าเป็นประจำคือ ทุกเดือน มาเหมือนประจำเดือนอย่างไรอย่างนั้น ตรงเวลาบ้างไม่ตรงเวลาบ้าง แต่ไม่เคยไม่มา ระหว่างที่ฝันเธอจะทรมานราวกับเป็นคนจากลาเสียเอง ครั้นฝันสิ้นสุด เธอต้องมีน้ำตาและต้องเจ็บปวดเจียนตายทุกที แต่ที่น่าแปลกก็คือมันมีความอบอุ่นใจเจืออยู่เสมอ

ครู่ต่อมาหญิงสาวก็สลัดผ้าหม่ออกจากกายแล้วลุกขึ้นไปล้างหน้าในห้องน้ำซึ่งอยู่นอกห้องนอน หวังให้น้ำช่วยชะล้างทั้งคราบน้ำตาและความรู้สึกแสนทรมานนั้นให้หายไป น้ำตาเหือดหาย แต่ความรู้สึกยังกรุ่นในใจเฉกเช่นทุกครั้ง หนุ่มสาวสองคนนั้นจะทิ้งอารมณ์ให้ค้างอยู่ในความรู้สึกของเธอเสมอสิน่า อย่ารู้นะว่าใคร แม่จะเขียนบทใหม่ให้ไม่ต้องจากกันเลยคอยดู

เนื้อหาปกหลัง : ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

รักครั้งนี้มั่นนักฝากใจไว้ จะชื่นชมยอดชู้ตลอดไป นิจนิรันดร์นั้นไม่ไกล เกินใจเรา ขณะนั่งดูละครเวทีอยู่ดีๆ จู่ๆ องค์อร นักเขียนบทละครสาวก็ถูกพลังบางอย่างพาเธอย้อนอดีตไปปรากฏตัว ณ โรงละครคณะรติรมณ์ ซึ่งเป็นโรงละครในสมัยรัชกาลที่ 7 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ที่นั่นเธอได้รู้จักกับ ราตรี ผู้หญิงที่ผู้คนกล่าวหาว่าหยำฉ่า เพียงเพราะท้องไม่มีพ่อ องค์อรเกิดสงสารจึงตัดสินใจ "สวมรอยเป็นราตรี" เพื่อช่วยเหลือคนหน้าเหมือนจากข้อครหาและสืบหาต้นเหตุที่ทำให้เธอมาอยู่ในยุคนี้

ทว่าอาจเป็นชะตาที่ฟ้าได้ลิขิตไว้ เมื่อหญิงสาวทั้งสองต้องเข้าไปเกี่ยวพันกับ หม่อมราชวงศ์รวิกร หรือคุณชายต้น ราชนิกุลหนุ่ม จนกลายเป็นความผูกพันและรักสามเส้าที่ยากจะตัดสินใจว่าใครคือเจ้าของหัวใจที่แท้จริง เพราะคนที่ช่วยคุณชายต้นรู้จักและรักคือหญิงสาวนามว่า ราตรี แต่สิ่งที่ราชนิกุลหนุ่มไม่รู้คือ ราตรีนั้นมีถึงสองคน

รีวิวโดยผู้เขียน : ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

ครั้งหนึ่งในชีวิตของการเขียนหนังสือของดิฉัน ดิฉันตั้งความหวังไว้ว่าอยากจะเขียนแนวย้อนยุคสักเรื่อง เพราะประทับใจบรรยากาศอันงดงามและเงียบสงบของบ้านเมืองเราในสมัยอดีต ลิขิตเสน่หาข้ามภพ จึงถือกำเนิดจากจุดนั้น หากแต่เป็นแนวย้อนยุคที่เป็นเพียงกึ่งๆ เท่านั้น ด้วยมีเรื่องของปัจจุบันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย สาเหตุที่เลือกเขียนแบบนี้ เนื่องด้วยตัวเองอ่อนด้อยความรู้ทางประวัติศาสตร์ยิ่งนัก จึงเลือกที่จะแตะเพียงบางๆ เท่านั้น เท่าที่ปัญญาและความสามารถจะพอมี แต่ก็แอบวาดหวังไว้ว่า ในอนาคตจะเขียนย้อนยุคที่เป็นย้อนยุคเต็มรูปแบบให้จงได้

ลิขิตเสน่หาข้ามภพ เป็นเรื่องขององค์อร นักเขียนบทละครโทรทัศน์สาวที่ถูก "ใครบางคน" ส่งไปยังสมัยรัชกาลที่ 7 ด้วยเหตุผลบางอย่าง และที่นั่นเธอก็ได้พบหญิงสาวหน้าเหมือนตนราวกับแกะ หญิงสาวซึ่งเป็นแม่ม่ายและเป็นที่รังเกียจของสังคม ราชนิกุลหนุ่มหล่อเจ้าของโรงละครเวที และผู้ชายหน้าเหมือนคนรักชาติปัจจุบัน และจากเนื้อหาดังกล่าว ถือได้ว่า ลิขิตเสน่หาข้ามภพ เป็นแฟตาซีย้อนยุคก็คงไม่ผิดนัก โดยแฟตาซีชนิดนี้จำต้องอาศัยประวัติศาสตร์ที่เป็นจริงมารองรับ แต่เนื่องจากประวัติศาสตร์นั้นเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ทั้งบางครั้งเราต้องวิเคราะห์และตีความเอาเอง จึงมีความเป็นไปได้สูงมากที่การวิเคราะห์ตีความของดิฉันจะผิดหรือเพี้ยนไป ก็ต้องขออภัยและน้อมรับผิดเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวค่ะ

สุดท้ายมีสิ่งหนึ่งที่ดิฉันอยากขอบคุณและจะไม่เอ่ยถึงไม่ได้ นั่นก็คือเพลงบรรเลงที่ชื่อ ลาวเด็ดดวงดอกไม้ ของท่านอาจารย์ชัยภัค ภัทรจินดา ซึ่งเป็นเพลงที่ดิฉันเปิดฟังตลอดเวลาที่เขียนนิยายเรื่องนี้ คิดไม่ออกก็เปิด คิดออกและเขียนอย่างเมามันก็เปิด เรียกได้ว่าเป็นเพลงที่ช่วย "บิลด์" อารมณ์ความรู้สึกและบรรยากาศของเรื่องนี้อย่างแท้จริง ลองดูนะคะ ระหว่างอ่านเรื่องนี้ ลองเปิดเพลงนี้ฟังไปด้วย แล้วรบกวนบอกหน่อยว่าคุณรู้สึกอย่างไร ดิฉันอยากทราบว่าเรารู้สึกตรงกันหรือไม่

วิรัตต์ยา

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

ลิขิตเสน่หาข้ามภพ

ลิขิตเสน่หาข้ามภพ เป็นผลงามใหม่หมาดของนักเขียนสาว วิรัตต์ยา ซึ่งเคยฝากผลงานประทับใจมาแล้วหลายเรื่อง อาทิ ดุทสวรรค์สร้าง พระจันทร์เร้นฟ้า ฝันลายเมฆ เพรงสิเน่หา เพลิงดอกรัก

ลิขิตเสน่หาข้ามภพ เป็นเรื่องของ องค์อร นักเขียนบทโทรทัศน์สาวมาดมั่นที่ถูกบางสิ่งพาย้อนกลับไปในอดีตอันใกล้ ในสมัยรัชกาลที่ 7 ที่ที่ทำให้เธอได้พบกัย คุณชายต้ร ชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ และราตรี หญิงม่ายที่หน้าละม้ายเธอทุกกระเบียด

และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรัก อบอุ่น และผูกพันจนเธอยากจะถอนใจ ไม่ใช่แต่กับผู้คนเท่านั้น หากยังรวมถึงเป็นบริบททางสังคมและบ้านเมืองแห่งยุคสมัยนั้นด้วย

ขอเชิญคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน ร่วมเป็นสักขีพยานในการเดินทางสู่อดีตอันใกล้ไปกับองค์อรพร้อมๆกัน

สำนักพิมพ์อรุณ