ในขณะที่เดินทางไปยังสถานที่แปลกใหม่ ได้พบรอยยิ้มแห่งความจริงใจอันเบิกบานจากผู้คนอยู่เสมอและรอยยิ้มภายในก็มิอยู่ในบังคับบัญชาเพราะรู้สึกได้ถึงความบริสุทธิ์สะอาดภายในใจเดิมแท้ของทุกชีวิต จึงขอแสดงความเคารพต่อรอยยิ้มในใจของทุกคนซึ่งบ่อยครั้ง ได้เห็นยิ้มภายในนั้นท่วมท้นผลิบานออกมาภายนอก แม้ในขณะที่อยู่ในสมาธิได้เห็นการผลิแย้มของยิ้มภายในอยู่เสมอ ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงที่ปัญญาเห็นถึงความไร้ตัวตน อาจยิ้มขำภายในได้กับอวิชชาที่ไม่รู้ว่าตัวเองมิมีตัวตน รอยยิ้มแห่งสมาธิจิตจึงเป็นกลิ่นไอแห่งสันติสุขอันปลอดภัย

       อยู่กับยิ้มจึงคือความไม่ลืมใจที่เป็นอมตสุขอยู่ก่อน แต่ใช่ว่าร่างกายจิตใจของทุกชีวิตจะเข้มแข็งตลอดเวลาแต่ก็ไม่สมควรลืมใจเดิมที่ปกติสุข เพียงหวังว่าหนังสืออยู่กับยิ้ม อาจพอเป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตให้มีความสุข ด้วยการไม่ลืมใจเดิมที่สะอาดบริสุทธ์ิเหมือนกันอยู่ก่อนในทุกชีวิต